Dating a Geek, Crimson Skye [find a book to read txt] 📗

Alex. Hindi sila parte ng Intel o ng kahit na anong unit ng department pero marami silang nalalaman. Maging top-secret info pa yan o kwentong tambay lang. Sa katunayan, kasabayan nya ang mga ito na mag-training para sa Intel pero nag drop-out rin at mas pinili ang family business. At dahil rin dito, his problem of Christopher and its father will be solved.

He was about to shut his computer down ng aksidente nyang ma-play yong isa sa mga kuha ng surveillance cam na nilagay nya. Kasama ito sa mga raw videos na hindi pa nya napapag-aralan. Naisip na rin niyang panuorin kahit alam niyang mukhang wala syang makukuha sa videong yon. Ito yong part na magkasama silang dalawa ni Nicholas. Pauwi na sila at naglalakad sa hallway ng marecord yong video. Napasama pa nga dito yong isa nyang minor suspect. Yong janitor na nakasalubong pa nila. Nakaagaw ng atensyon niya ang paglingon nito sa kanya sa video. Tatlong beses pa itong lumingon. Agad siyang nagduda sa ikinilos nito. He click the play back button at inilagay sa ¼ play speed. Kitang-kita niya na tiningnan nito ang ID niya. Iba rin ang titig nito at medyo threatening ang dating. Idi-disregard na sana niya as suspect ang janitor na yon. Ilang araw na rin nya itong minamatyagan pero wala naman syang nakitang kakaiba. But this vide changes everything. Kinuha nya ang pinakamalinaw na kuha nitong angle at ini-email kay Arthur. Wala pa kasi syang data sa taong yon o kahit ano pang simpleng background man lang.

Kung yong suicide cases lang, pwedeng maging isang anggulo dito ay murder gaya ng kutob nya rather than suicide. At ang pwedeng maging primary suspect ay yong janitor. But things just got complicated nang mapunta sya dun sa research lab at yong restricted basement na yon na ang mag-amang Gregory lang ang may full access. Medyo distinct yong dalawa but it could lead him to a more intriguing matter lalo na kung sa isang kilalang University ito nangyayari. It seems na hindi lang yong simpleng suicide ang kailangan nyang lutasin. Pati kung anong meron dun sa basement ng lab na yon. He opened the computer-generated projection ng blueprint ng University that he recently made. Base ito sa narecord na basement structure ng electromagnetic device. May kalakihan ang basement. Kahit sino hindi mag-aakalang may basement pa yong research lab na yon.

He suddenly notice the piece of paper na nakaipit sa isang chemical engineering na libro. Pinag-aaralan rin nya yong mga nakasulat na chemical elements sa papel na yon. Unfortunately, nabuklat na ata nya lahat ng libro na may kinalaman sa chemistry at bonding ng elements pero wala syang mahanap na kagaya ng nakasulat dito. Kahit ang Internet ay walang maipakitang kaparehas na symbolic element nito. Napapaisip tuloy siya kung saang planeta nakuha ng mga weird na mga mamang yon ang kapirasong papel na hawak niya. Mas maiintindihan nya sana kung nasa kanya lahat ng record na may kinalaman sa chemical element na yon. Binuksan nya yong folder na naglalaman nung mga nakuha nyang pictures nang mabangga nya yong isa sa mga ito. Nakakapagtaka naman na wala pang katulad na chemical composition yong mga elements na nakasulat sa mga records na yon. Karamihan sa mga ito unknown pa sa science. Isa pang bagay ang naka-attract sa atensyon niya. Yong serpent tattoo na nasa kamay nito. Parang nakita na niya ang marking yon. Hindi lang nya maalala kung saan. Sa mga nalalaman nya, mukhang malaking case kung maa-unfold niya ang isang ito. Tsk. He touched his forehead. Nada-divert na tuloy ang utak nya kung alin sa dalawang kaso ang uunahin. Yon bang suicide case o yong suspicious lab na yon.

Nakakainis naman kasi ang tagal i-release ng hinihingi nyang information ng suicide victims na galing sa Intel. Kahit kelan talaga ang tagal mag-process ng mga ito. He need the complete list ng mga deceased at lahat ng mga available records ng mga ito. Simula sa kauna-unahang suicide incident hanggang dun kay Nathaniel Gray. Yong recent year lang kasi ang ibinigay ng mga yon sa kanya. Kelangan pa rin nyang kumuha ng surveillance video mula sa security office ng University. Baka may makuha siyang impormasyon sa mga video na yon. Kahit na na-hack na nya yong information system ng mga ito. Security personnel naman ang naghahandle ng mga surveillance video kaya wala pa rin syang access dito.

 

Stephen sighed. He never thought it would be this complicated. Bakit pa kasi nagpresenta syang gumawa ng sariling investigation sa kasong yon? Nakabinbin pa nga yong kaso ng human trafficking at illegal drugs syndicate na tina-track rin nya. Pati yong nawawalang 50 Million Dollar Statuette na kinasasangkutan ng isang kilalang business tycoon. Parehas nyang hawak ang dalwang naglalakihang kaso na yon na parehas involve ang illegal drugs. Ano nga bang pumasok sa isip nya at pati yong local case ay isinabay agad nya gayong may hawak pa syang dalawang international assignment. Marami ang nagtatanong sa Intel kung bakit hinayaan ng superintendent nila na sya ang humawak nung dalawang kasong yon. Tatlong taon palang syang nagtatrabaho sa ilalim ng agency pero he already made a significant record. Noong una, mga mild case lang ang hinahawakan nya at may kasama pa syang superior na sya talagang naghahandle sa mission. He was just thankful na successful lahat ng mga mission na yon. He gained the trust of his superiors sa mga excellent remarks na nakukuha nya sa bawat consignment mission at evaluation ng team. Yet, inspite of those excellent remarks na yon, may mga ilan pa rin na nagdududa sa kanyang ability at kinukwestyon ang mga assignment na binibigay sa kanya. Binabalewala lang naman niya yong mga issues na binabato ng mga ito. Wala syang time para makipagtalo sa mga yon. Besides, he doesn’t have much to explain. Performance naman ang basehan e. You have to prove something in order to gain one thing. Flattered siya dahil sa dami ng first class agent, sa kanya ibinigay yong dalawang assignment. Yon nga lang, nang malaman nya na inopen ulit ang investigation sa Hartford case, hindi siya nag-atubili na mag-file ng sariling investigation. Ayaw pa nga pumayag ng superior nya but he insisted. He made a promise and it’s a promise he keeps. 

Chapter Twenty Two

“Paige…”

May tumapik sa mukha nya.

“Hmmn…?”

“Paige… Wake up!”

“Ouch!” Napalakas ang tapik nito. Mabilis tuloy syang bumangon at nagmaktol. “Bakit ba?! Natutulog pa ako e.” Nakatitig lang sa kanya si Stephen at mukhang puzzled sa reaksyon niya. Natauhan si Paige at na-realize na nag-promise nga pala sya kay Stephen na magpapakabait na siya. Kahit na wala man lang siyang nakuha kahit ga-tuldok na reply mula dito kagabi sa kabila ng pagbabait-baitan nya. “Ano ba kasi yon?” Pa-inosente niyang tanong saka ngumiti dito. Mas mababa at malumanay na ang tono ng boses. “Inaantok pa kasi ako.”

“Kanina ka pa kasi nagsasalita dyan,” sabi nito sa kanya.

E? Binabangungot ako? She pouted. “For real? Nakakatakot naman yon.” Naupo siya ng tuwid at kinagat ang daliri na parang bata. Pilit nyang inaalala kung binangungot nga ba siya. Pero wala naman syang natatandaan.

“Sa tingin mo ba gigisingin kita? Besides, I’m not used to lying.” Binigyan pa nito ng stress ang huling salita. “Ang dami mo sigurong nakain ano?”

“Oy! Hindi a.” Tanggi niya. “Nilagay ko kaya sa ref. Konti nga lang kinain ko e. Hindi naman ako sanay sa pagkaing pang mayaman.” Binigyan rin nya ng stress ang huling word.

Stephen simpered. Hindi na ito nakipagtalo pa at pumunta na sa bathroom para maligo. Anong oras na ba? Wala man lang wall clock dito. Ang luwang luwang naman ng dingding hindi pa malagyan. Napatingin si Paige sa cellphone niya. 4 AM pa lang? Ang aga naman no’ magising. She sighed. Inaantok pa rin kasi sya. Sinubukan nyang matulog ulit pero hindi na siya makatulog. Para tuloy syang sira na nakatitig lang sa kawalan. Maya-maya ay nakita nyang lumabas ng bathroom si Stephen at deretsong pumasok sa kwarto nito.

She realized that it was Saturday. Maaga nga pala ang pasok nila sa ganung araw. But the good thing is, half day at isang subject lang naman ang papasukan nila. The class starts at 6:30 AM. Mahigpit pa naman yong bago nilang prof. At dahil sa hindi na rin sya dalawin ng antok she think of something worth-doing. Wala rin naman syang makausap dahil mukhang kwarto yong Stephen na yon. Na-curious tuloy siya kung anong pinagkakaabalahan nito. Lagi nalang nagkukulong sa bedroom na parang ayaw nalang lagi paistorbo. Ano kayang importanteng bagay ang pinagkakaaksayahan ng panahon nun? Siguro lagi nalang yon nakaharap sa computer nito gaya ng mga geek na kilala nya. Ano pa nga bang dapat ipagtaka sa isang geek slash nerd? She straightened herself and went to the kitchen.

Pagkatapos magbihis ni Stephen ay lumabas na rin ito ng kwarto para mag-prepare ng breakfast. Nagmamadali pa naman siya. Kelangan pa kasi nyang pagplanuhang mabuti ang gagawing pagpasok sa security office ng University. Hindi rin nya habit na mag-breakfast sa suite. Laging sa labas o kaya sa dining hall ng Hotel sya kumakain. Hindi sa wala syang alam lutuin. Tinatamad kasi syang magluto saka time consuming lang para sa kanya. Kung minsan nga nakakaligtaan na nyang mag-breakfast. But things just recently change.

Nagulat sya nang makita nyang naghahain na si Paige at ready na rin ang table. Hindi sya napapansin nito na nakatayo lang sa pintuan ng kwarto nya. Naisipan nya tuloy panuorin ito habang abala sa pagse-set ng tableware. Mukhang iniinda pa rin nito ang sugat sa kamay. Ang hilig kasi makisangkot sa gulo. Yan tuloy ang napapala. He can’t explain kung bakit naiinis sya sa pagiging careless at war freak nito.

“O! Nandyan ka pala!” Nanlaki ang mata nito ng makita siya. Agad naman siyang umiwas ng tingin dito saka nagpunta sa fridge para kumuha ng maiinom. “May tubig na po dito sa table.” Paalala pa nito ng makitang kumuha sya ng bottled water.

“San ka kumuha ng tubig?” Tanong naman niya dito.

Nag-isip si Paige. “Sa gripo. Nilagyan ko lang ng ice cubes.” San pa ba kukuha ng tubig kundi sa gripo lang.

Stephen suddenly smiled. “Hindi kasi ako umiinom ng tubig galing sa gripo. May distilled water naman a.”

Hindi nakapagsalita si Paige. Ang arte ha! Mag-rereact na sana siya kaso baka ma-offend na naman ang geek na yon. Instead, ngumiti nalang siya. “Naghain na ako. Ininit ko lang sa oven yong pagkain. Sayang kasi e.”

“Ah. Ganun ba?” Parang dedma na hindi maintindihan ang tono ng pananalita nito. “Sa labas nalang ako kakain.”

“Hah??” Maang na tanong niya. Nag-effort pa mandin siyang maghain ng breakfast kahit sumasakit ang kamay niya. Nakakainis naman itong geek na ‘to o! Ayaw ata ng pre-heated food. Pihikan. Nawalan tuloy sya ng ganang kumain.

“Mag-taxi ka nalang mamaya.” Narinig niyang sabi nito.

Taxi? San naman sya pupunta? Paige frowned. “Anong taxi? Para sa’n ang taxi?”

Natawa sa tanong nya si Stephen. Tumingin ito ng pang-asar sa kanya. “Sige. Kung kaya mong lakarin ang University from here. Then fine.”

Lalong nagsalubong ang kilay niya. “Ano bang sinasabi mo dyan? Hindi na nga ako papasok sa University na yon, di ba?”

“Nasisiraan ka na nga.” He scolded her. “Hindi ka ba nahihiya kay Nicholas. Kahit nahuhuli pa sya sa student ranking he still go to the University. Unlike you. Nasa top at may magandang grades, nag-iinarte pa. I still even do a favor for you. I let you stay here.”

Nagtaka naman si Paige kung bakit biglang uminit ang ulo nito sa sinabi nya. Parang si mama