Dating a Geek, Crimson Skye [find a book to read txt] 📗

kamay kahit na sumasakit e umarte nalang siyang hindi. “Wala ito. Malayo pa sa bituka.” Natawa naman ito sa sinabi nya. Sa twing titingin sya dito naaalala nya yong bar, yong boss niya at yong riot. “Paano nga pala yong mga nasira?”

Umiling ito. “W-Wag mo nang intindihin yon.”

“Anong sabi ni Boss?” May kakulitan rin sya kung minsan. Hindi kasi sya mapalagay kung sinong magbabayad sa lahat ng nasira. Marami-rami pa naman yon.

“Kami na ang bahala dun. Wag mo nang isipin.”

Napakunot-noo siya. Anong sila? Sila ba ang magbabayad? Bago pa sya makapag-react tumayo na si Margarette. “A-Ah.. Kelangan ko nang umalis. Tumakas lang kasi ako.” Iniabot nito sa kanya ang bag nya. “Naayos ko na lahat ng gamit mo.”

Napangiti nalang siya dito. “Salamat. Margarette.”

May kinuha ito sa bulsa at iniabot sa kanya. “Yan yong sweldo mo. Pasensya ka na. Yan lang kasi ang meron ako ngayon.” Nanlaki naman ang mata ni Paige sa perang iniabot nito sa kanya. Naisip niyang tanggapin nalang ito pero naiisip rin nyang mas kelangan ito ni Margarette kaya hinabol nya ito at ibinalik ang pera.

“Okay lang ako.” Sabi ni Paige. “Mas kelangan mo yan ngayon. Ibayad mo nalang yan kay Boss.” Bulong pa niya dito. “Saka ko na ibibigay yong kasunod. Sabihin mo, utang muna.” Kumindat pa sya. Alam nito na biro lang yon kaya ngumiti lang ito at nagmamadali nang umalis.

Naiwan naman syang mag-isa sa park habang tinatanaw si Margarette na tumawid sa kabilang kalye at tuluyan nang nawala sa karamihan. Totoo naman ang sinabi niya dito na babayaran rin nya yong nasira sa bar sa oras na makahanap sya ng bagong trabaho. She left out a depressing sigh saka kinuha ang bag at umalis na rin sa park.

Kawawa naman si Margarette. Naaalala nya yong pasa sa mukha nito habang naglalakad sya pabalik sa Hotel. Naisipan nya munang dumaan sa malapit na play area na halos katapatan lang ng plaza. Nakakita sya ng mga batang naglalaro ng basketball at naisipang manood saglit. Naupo siya sa malapit na bench at nanood sa mga ito. Wala rin naman syang gagawin dun sa suite.

Napansin nalang nyang pinagtitripan ng isa sa mga ito ang isang batang lalaki. Maybe because sa height nito o sa looks. Mukha kasing sakitin at lampa yong isa. Hindi katulad nung iba na matataba ang mas matangkad kesa dito. Simpleng asaran lang nung una haggang sa magkainitan na ang mga ito. Tinulak nung isa yong batang sakitin na ikinaumpog ng ulo nito sa bakal. Nakita niyang may dugo nalang na umaagos sa ulo nito.

 

**flashback**

 

“Umalis ka nga dito!” sigaw nung isang batang lalaki sa kanya.

Bata pa si Paige at sakitin nung time na yon. Sinisipon pa sya dahil sa lamig ng klima. Winter kasi at kasisimula lang nito. Nag-iisa lang syang anak ng mama nya. Hindi rin nya nakilala ang papa nya. Basta lumaki nalang syang hindi ito kilala. Sabi ng mama nya, wag nalang daw syang magtanong tungkol dito at wag na rin syang mag-aksaya ng pahanong hanapin pa ito. Wala rin naman syang kaibigan dahil puro lalaki ang mga batang kasabayan nyang lumaki dun sa tinitirhan nila dati. Hindi diya marunong maglaro ng manika. Mas alam pa nyang laruin ang basketball. Yon kasi palagi ang nakikita nyang nilalaro ng mga bata dun.

“Pasali naman ako.” Pamimilit nya sa mga ito.

“Hindi nga sabi pwede!” Galit na sigaw ng isa sa mga kababata nya. “Ang liit mo kaya! Panira ka lang dito e!”

Pero makulit sya kahit lagi nalang siyang pinagtatabuyan ng mga kalaro niya. “Sige na.” Hinila-hila nya ang damit nito. “Sige na… please!”

Nainis ito at sinampal siya. Nawalan siya ng panimbang at bumagsak sa snow. Kitang-kita nya ang pagtulo ng dugo mula sa ilong niya. Nag-init ang pakiramdam nya sa galit. Nakakita sya ng bato sa tabi niya at binato ito. Malas lang dahil nakaiwas ito at yong isang bata na naka-upo sa wooden bench sa di kalayuan ang tinamaan. Hindi nya masyadong maaninag ang itsura nito dahil sa snowflakes. Nagtakbuhan naman ang mga kalaro niya. Unti-unting dumami ang tao dahil sa batang nabato niya. Pati sya ay unti-unti na ring nahilo dahil sa lakas ng sampal na naabot niya kanina. At dun sya nagsimulang lumaban at natutong ipagtanggol ang sarili nya.

 

**end of flashback**

 

Narinig ni Paige na umiiyak na yong bata dahil sa sakit. Mabilis naman niya itong pinuntahan.

“Itigil nyo na nga ‘yan!” Saway niya sa mga kalaro nito at lumapit sa batang duguan. “Okay ka lang ba?” Tumango ito pero hindi pa rin tumitigil sa pag-iyak. Tss. Kawawa naman. Naalala nya ang sarili dito. Binalingan niya yong ibang mga batang pasaway na tumatawa pa sa kanila. “Hindi ba kayo tinuturuan ng tamang asal ng mga magulang nyo?”

 

Dedma lang si Paige ng mga ito. Abala sya sa pag-check sa sugat ng bata at hindi napansin yong bolang paparating. Sakto tuloy na sa mukha nya ito tumama. Hindi ito kalakasan pero tinablan siya ng hilo. Dahil na rin siguro sa gutom. Namalayan nalang nya na umiikot na ang kanyang paligid hanggang sa hindi na nya alam ang sumunod na nangyari. 

Chapter Nineteen

Narinig nya ang mga bulung-bulungan sa paligid. Gising na si Paige pero hindi pa lang sya kumikibo. Masakit pa rin ang ulo nya at medyo nahihilo pa rin.

“Anong nangyari sa kanya?”

“Ewan ko. Kanina pa sya dyan e.”

 “Baka nahimatay?”

“Naku! Kawawa naman. May sugat pa sa kamay.”

“Baka nanakawan! Dumudugo pa ilong o!”

At ang pinakamatindi nyang narinig sa lahat. “Gosh! Baka patay na yan!”

Ha? Sino daw patay? Unti-unti syang bumangon. Narinig nya ang pagkagulat ng mga tao. Umiikot pa rin ang paningin nya. Iba’t ibang mukha naman ang nakapaligid sa kanya. Ano bang ginagawa nya sa damuhan? Bakit ang daming tao? Maya-maya ay naalala rin niya ang lahat. Hinanap nya yong mga batang naglalaro pero wala na ni isa sa mga ito. Para tuloy syang baliw na naiwang nakahiga sa may court.

“Miss. Okay ka lang ba?” Tanong ng isang hindi katandaang babae. “Kanina ka pa nakahiga dyan e. Ano bang nangyari sayo?”

Sasabihin nya sana ang nangyari kaso baka isipin ng mga ito na napakasimpleng dahilan naman nun. “A-Ah. Wala po. Nahilo lang.” Yon nalang ang sinabi nya.

“Naku baka buntis ka!” Bulalas nito.

Hah! Ano daw? Buntis? Ako? Wala pa nga syang nagiging boyfriend ever since. Lahat kasi takot lumapit sa kanya. Though amido siya she's living with a guy now. But with Stephen? Malabo na mangyari. Hindi sya fan ng mga nerd-looking guy. Umiling si Paige at natawa sa sinabi nito. “Naku! Hindi po. Okay na po ako.” Tumayo na rin sya nang mawala ang pag-ikot ng paningin nya.

“Ah. Ganun ba iha? Sige mauna na kami.” Pagkasabi nito ay umalis na ito akay-akay ang apo nab ago pa lang ata naglalakad. Nagsialisan na rin ang mga tao at naiwan ulit syang mag-isa.

Hindi nya napansin na malapit nang maghapon. Ganun ba sya katagal na nawalan ng malay? Buti nalang pala nakagising pa sya. Napakamot nalang sya sa ulo at hinanap ang bag para bumalik sa Hotel. Nagulantang siya nang makitang bukas na ito at wala ng natirang gamit kundi yong sapatos nyang sira!

Hindi siya makapag-react. Namilog lang ang mga mata niya at shock pa rin. Pambihirang buhay naman o! Ninakawan pa sya? Nahimatay na nga’t lahat hindi pa naawa ang mga magnanakaw na ’yon. Pag minamalas ka nga naman! Ano bang makukuha ng mga ‘yon sa gamit nya? Hay.. Tofu naman!

“Sige! Sa inyo na ang gamit ko! Isaksak nyo sa baga nyo!” Naisigaw niya sa galit kahit alam nyang wala nang makakarinig sa kanya dahil wala nang katao-tao dun. Naglabas lang sya ng sama ng loob. Ang malas naman kasi ng araw nya. Kinuha pa rin nya yong bag at saka umalis na nag ngingitngit sa galit. Ang gaan na tuloy ng bag nya.

Pagabi na ng makabalik si Paige sa Hotel. Nilakad lang nya ang kahabaan ng Boulevard galing sa New Town Plaza. Nasa may entrance na sya ng Hotel at tyak mahihirapan na naman syang makapasok. Nahirapan na nga siyang makaalis kanina kung hindi lang dahil sa busy yong guard baka napansin na sya nito. Ngayon naman, problema nya ang pumasok. Nang mapansin nyang hindi nakatingin ang guard sa entrance, dali-dali syang naglakad papuntang elevator. Yong receptionist naman wala ring kaalam-alam dahil nakikipag-flirt pa sa gwapong guest na nagchecheck-in sa Hotel. She smiled triumphantly. Nagsakayan rin yong ibang guest at natabunan na sya sa loob. Nagsara na ang elevator and she was completely safe.

Third floor. Bumaba na ang mga kasama niya sa lift at sya nalang ang naiwan. Next floor pa sya. Inaalala ni Paige kung nakauwi na si Stephen. Wala syang susi ng suite. Plano nyang hintayin nalang ito sa labas. Bigla syang natigilan. Nai-lock nga ba nya yong suite? Hala! Wala syang natatandaan na ni-lock nya ito! Patay! Kelangan kong maunahan si Stephen kundi patay ako dun! Mabilis nyang tinakbo ang hallway. Kinakabahan pa nyang binuksan ng dahan-dahan yong pinto.

Sana lang talaga wala pa sya. Mukhang maaga pa naman e. Hala! Hindi nga nya naisara. Bumukas ang pinto ng pihitin nya yong knob. Patay ang ilaw. Nakahinga sya ng maluwag. Madilim sa loob at tahimik. Mukhang nauna sya kay Stephen. Haha!

Narinig nyang nag-alburuto ang tyan nya. Gutom na gutom na si Paige. Simula umaga ay wala pang laman ang sikmura niya. Hindi na niya binuhay ang ilaw. Kinuha nalang niya ang cellphone niya at pumunta sa ref. May nabasa pa syang notice na nakadikit dito.

 

| Bayad na yan kaya kumuha ka nalang ng gusto mo. |

 

Si Stephen ang nag-iwan nun. Hindi lang nya nabasa kanina dahil hindi naman sya nagbukas ng ref bago sya umalis. Napangiti si Paige habang hawak-hawak ang cellphone sa kamay at ginawa itong flashlight. Mabait naman pala e. Binuksan nya ito at naghanap ng pwedeng kainin. Hindi naman nya uubusin ang laman nun. Konti lang. Itinabi na nya ang cellphone at excited na binuksan ang ref.

Canned juice drink. Root beers. Red wines. Distilled water. Yon lang ang laman ng ref? Na-disappoint naman siya. Ang laki pa mandin ng fridge nito tapos yon lang ang laman? Anong klaseng ref ‘to? May panote-note pa. Wala rin naman palang laman. Pang-asar lang? Nag-spark ang mata nya ng may nakitang sandwich! Okay na yon kesa wala. Nang akmang kakagatin na nya ang pinakamamahal na sandwich ay biglang nabuhay ang ilaw. Muntik na tuloy itong mahulog.

Naalarma si Paige. Nagulat siya ng biglang mabuhay yong ilaw. Napatingin siya sa living room at namilog ang mata nang makitang nakaupo sa couch si Stephen at seryosong nakatingin pa sa kanya. Na-frozen to death na naman sya. Ito pala ang nagbuhay nung ilaw gamit yong remote na nasa kamay nito. Nakakahiya! Huling-huli pa sya sa akto. Hawak-hawak pa nya yong sandwhich. Kanina pa kaya sya nandun?

Ibinalik niya sa ref yong sandwhich. “H-Hehehe. Andyan ka na p-pala. Hindi ko kasi napansin na may tao na. P-P-Patay kasi yong ilaw.” Kandautal-utal nyang paliwanag dito.

“Bakit hindi mo binuhay yong ilaw?” seryosong tanong ni Stephen. “Para kang magnanakaw.”

Hindi naman siya nakaimik. Ngumiti lang sya dito. “Heheh.”

“You left?” tanong ulit nito. Inamin naman niya ang totoo at tumango. Alam nyang malalagot na sya dito. “Why didn’t you even lock the door?”

Magi-explain pa sana sya dito pero mukhang bad mood na ito at pumasok na ng kwarto. Walang lingon-lingon. Paige sighed in discomfort. Parang laging kasalanan nya kung bakit nababad mood nalang ito. Naupo siya sa couch. Kelangan nyang mag-sorry kay Stephen. Kinuha nya ang cellphone at tinext ito.

 

He was sitting in front of his computer. Hindi nya lubos maisip na umalis si