Dating a Geek, Crimson Skye [find a book to read txt] 📗

narinig galing sa banda dun.” Ang tinutukoy ay ang registrar’s office. Binuhay nito ang flashlight at inilawan ang loob ng office. Nagkalat ang mga bolpen at lapis sa sahig pero wala namang tao doon.

“Baka naman pare pusa lang,” sabi ng kasamahan nito at nakiilaw na rin. “Ano buksan natin?”

Kabado si Stephen sa narinig. Wag kayong magkakamaling buksan ang pintong yan. Mapipilitan pa ata siyang patulugin ang dalawang ito pag nagkataon. Ayaw niyang makasakit pero kelangang gawin niya kung kinakailangan na. Ni-ready na nya ang panyo na may pampatulog. Naglagay na rin sya ng hood at mask. Baka kasi makilala pa siya ng mga ito.

“Wag na. Baka nga guni-guni ko lang yon.” Lagi naman kasing makalat sa office na yon. Baka nahulog nung registrar nila sa pagmamadali kanina yong case nito. “Tara na.” Aya nito sa kasama at saka pinatay ang flash light.

Nakahinga naman ng maayos si Stephen at pa-sekretong tiningnan ang mga ito palayo sa pinagtataguan niya. Pasalamat nalang sya sa nangyari. Umalis na rin siya sa building at dali-daling bumalik sa parking lot. Pinaandar niya ang sasakyan at nag-drive palabas ng University hanggang makarating na nya ang main road at abutan na ng traffic dun. Napatingin sya sa dashboard ng sasakyan. 8:30 na. Nagbi-build up na talaga ang traffic sa ganoong oras. Kahit na hindi na nya nagawang i-hack ang student files directly sa computer, he had a better idea na safe pa at hindi rin madedetect ng MIS. Ngayon pa na may kopya na rin sya ng mga files. Kung ganun lang sana kadali lagi ang gagawin nya. Binuksan nya ang bintana at napasulyap sa side mirror. Sobrang dami ng sasakyan. Halos bumper to bumper na sa bigat ng traffic. Mainipin pa naman sya. Iginala nalang nya ang paningin sa mga taong naglalakad sa sidewalk. One thing caught his attention that made him frown. Kilala nya ang babaeng yon kahit medyo malayo na ito at nakatalikod pa. Sakto namang nag-green ang traffic light. Mabilis nyang inapakan ang accelerator at lumiko sa pinakamalapit na U-Turn slot.

Hindi ako pwedeng magkamali. That was Paige. Sa’n naman kaya ito tumitira? And at this point of hour? Anong klaseng tutor ba sya? Naabutan pa rin nya ito pero mas minabuti na nyang sundan na lang. Baka tumakbo at taguan pa sya nito pag tinawag nya. May sa multo pa naman ito. Ewan ba nya kung bakit interesado pa rin sya sa college student na yon. He just felt uncomfortable hangga't hindi nya nakikitang actual itong nagtu-tutor. Napa-angat naman ang kilay niya ng mapansin ang suot nito. Anong drama na naman ba at ganun ang style ng damit nun? Kelangan bang naka-ganun pag nagtututor? Naka-above-the-knee skirt at naka-boots pa. Kelan pa ba ito nagsuot ng ganun? E halos mapagkamalan na nga itong lalaki dati e. Sinundan lang ito ni Stephen hanggang sa makarating sila sa maliit na eskinita. Malayo-layo na rin pala ang narating nya. Wala na ngang tao sa kalye na yon.

 

Napaismid siya. “Tama ba ang pinupuntahan niya?” Mukhang mga drug addicts at kriminal lang ang makikita nila dun. 

Chapter Fourteen

Nakita ni Stephen na dumaan si Paige sa maliit na eskinita sa di kalayuan. Hindi na sya nagdalawang isip na sundan ito. Lalo lang syang nag-alala sa mga nakikita nya. Iniwan na nya ang sasakyan sa isang tabi dahil tao lang ang pwedeng dumaan sa madilim na eskinitang yon. Isinuot nya ang hood at lumabas ng sasakyan.

Tataman na talaga sa’kin ang babaeng ‘to e! Tutor pala hah? Palihim pa rin nya itong sinusundan. Ang lakas rin ng loob ng isang yon na maglakad sa ganitong lugar. Kelan ba nya gagamitin ang utak nya? Nag-top 2 pa man din.

Wala namang kamalay-malay si Paige na may sumusunod na sa kanya. Medyo sanay na rin kasi siyang maglakad mag-isa sa lugar na ‘yon. Wala pa namang nangyayari sa kanyang masama... so far.

“Bakit ba kasi ang layo ng coffee shop na yon?” bulong Paige sa sarili habang tinitingnan ang dala-dalang kape. “Si Margarette naman dun pa gustong magpabili ng kape.” Kay Margarette naman talaga yong kape na yon. Inabala pa nga sya nito kahit busy sya sa pagseserve.

Maya-maya pa ay nakalabas na rin sya ng eskinita. Abot hanggang doon ang ingay ng bar. Nag-uumpisa na ring kumapal ang tao. Hot spot ata ang bar na yon para sa mga mahilig sa night life. Kahit na asiwa pa rin sya sa bagong trabaho, unti-unti na rin syang nasasanay. Hinigit-higit pa nya ang maong na skirt bago tuluyang maglakad palapit dito. Hindi talaga sya sanay magsuot ng ganun. Kahit sabi ni Margarette e ang haba pa daw. Pati nga make-up napilitan syang maglagay kahit konti. Bar tender lang sya pero kelangan pang mag-ayos kahit hindi naman kaaya-aya ang mga costumer.

Eto na naman po tayo. Dahan-dahan nyang binuksan ang pinto ng bar at hinanap si Margarette. Sa dami nang tao sa loob kelangan pa nyang gamitin ang eagle eye nya at makipagsiksikan sa mga ito. “Excuse me…” Kali-kaliwa niyang sabi sa mga nadadaanan. “Excuse me po.” At na-spotan rin nya ito sa isang table. Yon nga lang wrong timing kasi busy pa itong nakikipaghalikan sa isang customer. Agad naman siyang umiwas ng tingin. Buti nalang at napansin sya nito at agad na nilapitan.

“There you are honey!” Iniabot niya dito ang dalawang cup ng coffee. Ngumiti naman ito. “Owww… Thanks! Ang bilis mo ha!” Ngumiti lang sya dito.

“Marga!” tawag ng lasing na customer nito.

Napatingin naman sa kanya si Margarette. “Balik na ‘ko. Salamat sa coffee.”

Tumango lang siya at bumalik na rin sa cocktail lounge para magserve. Nakakapagod rin ang trabaho niya. Kelangan mabilis ang kilos lalo na’t mga lasing ang nandun. Baka mabato lang nya ng bote pag nagpaloko-loko sa kanya. Pero wala pa namang ganung insidente. Marami silang nagseserve pero absent ang mga ito at dalawa nalang silang natira. Hassle… sya kasi ang laging naiiwan sa serving area. Si Beverly, yong isa nyang kasama ang nagse-serve sa bawat table in case na may nag-order.

“Bakit ba kasi umabsent yong dalawang yon?” Himutok pa nito sa kanya sabay kuha ng salamin at nag-retouch. “Tayo tuloy ang nagkakandarapa ng pagseserve dito.”

Ngumiti lang siya. Mas nauna pa sya dito pero kung makapagreklamo na ito, wagas! Pare-pareho lang naman silang walang choice kaya dun sila napunta. Napaupo siya sa isang mataas na stool sa pagod. Gusto na niyang matulog. Ang problema lang 2:00 pa ng umaga ang sara ng bar kung minsan inaabot pa ng 4:00. Maya-maya mapapagkamalan na nya ang sarili na si Dracula ang tunay nyang ama. Mas gising pa sya sa gabi kesa araw.

“Hayy. Makakita lang talaga ako ng mayaman at gwapong customer dito. Sasama na ako!” Narinig niyang sabi ni Beverly. Natawa lang si Paige sa sinabi nito. Asa pa. E di sana sa mga kilalang bar na yon pumunta. Naisipan nalang nyang magpunas ng mga nakadisplay na alak sa rack.

“Miss.”

May tumatawag pero hindi niya ito pinapansin. Andun naman si Beverly e. "May ginagawa ako at ayokong pa-istorbo. Andyan naman si Beverly. Dyan ka nalang mag-order." Bubulong-bulong siya.

“Miss. Isang ginger wine nga,” dagdag pa nito.

Nainis siya at kumuha ng ginger wine saka tumingin sa kinauupuan ni Beverly para sitahin ito. Nagulat siya dahil wala na ni anino nito. Nakita nalang nya itong nakikipag-flirt sa isang customer sa isang table. Talaga nga naman. Napailing nalang siya at binuksan ang alak.

“Ilang schoon?” Tanong niya habang kumukuha ng baso.

“Isa lang,” sagot naman nito.

Iniabot nya dito ang isang glassful ng alak. At napa-arko ang kilay niya ng makita ang abot-tengang ngiti nito sa kanya. Oo may itsura ito kaso mukhang drug addict sa dami ng alahas sa katawan. Pati ilong nito at labi meron. So lubid nalang ang kelangan pwede nang sumabak sa farming? Hinawakan pa nito ang kamay nya. Tinabig naman nya ang kamay nito sa inis. Nagdatingan pa ang mga barkada nito at nagsi-upuan sa harap ng counter.

Napakunot ang noo niya. Pamilyar ang mga pagmumukha ng mga ito. Nagsimulang magbulungan ang mga impakto na lalo pa nyang ikinainis. Mula ulo hanggang paa kung titigan sya ng mga ito saka nagtawanan. Nakakainsulto ha! Nagtiim-bagang siya sa inis pero mas pinili nalang niyang manahimik. Baka kung ano pa kasing magawa niya. Pamilyar talaga ang mga itsura ng mga ito. Pinalampas nalang niya ang pambabastos. Mild lang naman e. Isa pa at makakatikim na ito sa kanya.

“Isang bote pa nga.” Narinig niyang sabi ng isa sa mga ito. “Yong andun sa taas ang gusto ko.”

Napatingin siya ng masama sa mga ito pero parang hindi man lang tinablan. Makapal na siguro ang kalyo sa mukha. Itinaob pa ang baso na wala ng laman kasabay ang pagnguso sa alak na nasa itaas ng rack. Kung hindi lang kayo costumer. Panggagalaiti niya at kinuha ang stool para abutin ang wine na inoorder ng mga ito. Nagpantig ang tenga niya ng makarinig ng sunod-sunod na sipol mula sa mga ito. Bastos talaga ha!

Bumaba siya at kinuwelyuhan ang feeling leader ng mga ito. “Ano bang problema nyo?” Nagsitayuan naman ang mga kasamahan nito.

Napangisi lang ito sabay sabing, “Ikaw.” Napakunot-noo siya. Anong pinagsasabi ng impaktong ‘to? Anong ako? Tinanggal nito ang pagkakahawak nya sa kwelyo nito. Mukhang nainis sa ginawa nya.

“Anong pinagsasasabi mo?” Medyo napaatras siya.

“Hindi mo ba kami natatandaan, Paige?” sabat ng isa sa mga kasamahan nito. “Ang bilis mo namang makalimot.”

Lalong dumami ang wrinkles sa noo niya. Kilala ba talaga ako ng mga ‘to? Bakit hindi ko sila matandaan? Pilit niyang inaalala kung san ba nya nakita ang mga ito.

“Balita namin sa Hartford ka nag-aaral ah! Ang yaman mo naman,” pang-aasar pa ng lider-lideran ng mga impakto. Tumingin pa ito sa legs nya. “Anong ginagawa mo dito? Gipit ka na rin ba? Okay lang. Sexy ka naman.” May pagkindat pa.

Hindi na sya nakapagpigil at biglaan itong sinuntok sa mukha na ikinahulog nito sa upuan. Nabasag tuloy ang bottled wine na nasa counter. Hindi naman makapalag ang mga kasamahan nito sa pagkagulat. Biglang tumahimik ang lahat at napatingin sa kanila. “Umalis na kayo dito kung mambabastos lang kayo,” sabi pa nya saka tuluyang hinarap ang mga unexpected guest. Over the counter pa nga sya dumaan.

Narinig nya ang mapang-asar na tawa mula sa lider ng mga ito na unti-unti namang tumatayo mula sa pagkakahulog sa upuan. Napalakas ata ang suntok nya. Sugat kasi ang labi nito. “Hindi ka pa rin nagbabago. Malakas ka pa rin manuntok.” Tumawa pa ito.

“Sino ka ba?” tanong niya na naka-ekis pa ang dalawang braso.

Tumingin ito sa kanya. “Hindi mo ba talaga ako natatandaan?”

Nakita niya ang peklat sa mukha nito. Saka lang naalala ni Paige kung sino ito. “Ah! Ikaw pala yan, Drake.” Kampante lang nyang sabi dito. Ito nga pala yong mga engot na yon. Hindi ko na masyadong namukhaan a. “Long time no see,” dagdag pa nya saka ngumiti. 

“Hinding hindi ko makakalimutan ang ginawa mo sa’kin, Paige.” Galit na ito. “Dito ka rin pala babagsak. Akala mo matatakasan mo kami?”

Para namang balewala lang ito sa kanya at nagawa pang magbiro. “Hindi ko kayo tinatakasan. Bakit ko kayo tatakasan e wala naman akong natatandaang utang sa inyo?” Ngumiti pa siya yong tipong nang-aasar. “Masaya nga akong makita kayo? Hindi ba kayo nasiyahan sa pagbati ko?”

 

Nag-umpisa na syang palibutan ng mga ito. Lalapitan na sana sya ni Margarette ng biglang magsalita si Drake. “Walang makikialam kung ayaw nyong masaktan!”