Pred Ogledaloto na Vistinata, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski [chromebook ebook reader txt] 📗

прават сега очите

 

Тоа што го нарекував Љубов

Вчера како пепел падна од моите усни

Единствен грев прават сега очите,гледаќи како

Празно е местото на клупата во паркот

Нем е јазикот,ах се сетив,тишината го загради

Не ќе оживее повеќе таа искра

Од срцето истече и последната капка од пламента река

Се исчезна во чадот од цигарите

Се,па и твоето предавство.

 

Седнувам,покрај скитникот кој сака да заплаче

Со пустина во душата

Носеќи ја на дланките млаката надеж

Барем во Вечноста да ме одмини твоето студенило

Не, не е ова признаие за тага

Само молитва на ветриштата кои ја параат душата

 

Од утре

Да од утре ќе ги лекувам сите рани со купени насмевки

Ионака многумина ги продаваат

И по некоја полуискрена прегратка

За Честа ,па таа е веќе бесценета

И на буниште може да се пронајди.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ех само ќе кажам

 

Кога ме удрија по рацете Болеше

Кога нозете ми ги кршеа ужасно болеше

Кога срцето ми го прободија и ридиштата рикаа

Но кога душата ми ја гореа

Тогаш Ангелот со неговиот Липтеш ме тешеше

Додека моите неми зборови беа само далечни еха во Бескрајот.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Жената која се плашеше од Љубовта

 

Вечерва сакам да играме една игра

Повеќе е наивна

Помалку забавна.

 

Еве ,прв ќе почнам

И

Ќе ви ги дадам моите спомени на подарок

А вие

Вие ќе ми дадете ваш миг исполнет со молк

Да со молк

Ете така барем ќе знам дека нема да го видам мојот молк во тој хаос

Незнам дали на ова животот ќе речи дека му се одмаздувам,

 

Но сепак е малку интересно

Не размислувајте

Тргнете по ходниците на времето

Каде се налепени спомените

Можеби ќе ја стретнете

Жената која се плаши од Љубов

Кажете и добар збор

И прегнетеја

Но немојте да зборувате за Пурпурни утра

Ќе се исплаши и ќе се сокрие во сопствената бесмисленост

Незнам сега дали има четириесет и неколку години

Или сеуште е онаа девојка која скита помеѓу воздишките.

 

Навистина сакам вечерва да ја играме оваа игра

Утре ќе одам на место каде што не ме познаваат

Тука тагата стана подабока и од морските длабочини

Ајде да играме,зошто полноќта наближува.

 

 

 

 

 

 

Живи Јуди

 

Додека сеуште стојам под сенката на Христос

Во разумот се отвараат нови и нови димензии

Каде нема потреба да липам до бескрај

Да си ја кинам облеката од себе

И да не се преобразувам од една во друга ништожност.

 

Веригите на осама од сето ова испукаа

И соковите на идниот живот почнаа да се цедат

Огнените виори кои бликнаа беа за ова вестители

Само да Знаете

Наскоро ќе ја обојам новата мугра со руменило

со кренати раце

И прочистен од грев.

 

Не ме засега веќе омразата смрта

Ни пак галопот на гнев

Грозоморите кои ликови носеа,ги нема

Не ги оплакувам веќе дните крвави

 

Подоцна

Подоцна кога ќе оживеам

Кога нема да знаам што е болка

Подоцна ...живите Јуди

Ќе ми го продаваат Името за триесет сребрени Талири

Глаголеќи насекаде

Лозата негова беше Тајна

Ние не му верувавме

Но вие Верувајтему

 

Додека сеуште стојам под сенката на Христос

Во разумот се отвараат нови и нови димензии

 

 

 

 

 

 

 

Земјата Бара Орачи,а не Кумови

 

Наеднаш легна тишина

Таква тишина што и мравките изгубија желба оро да заиграат

Само Дедо Панко стоеше

Во црнејцата со мотика враце

Незнам дали очите го болеа,или плачеше

Или му беа заробени сите сеќавања

Наоколу тишината,таа проклетница му ги јадеше зборовите

Ете де,оние кои небеа никогаш кажани

Ама низ молкот беа провлечени до дното на душата.

 

Кажуваа,вчера безнадежен дожд го плиснал

Можеби затоа утринскава сенка му е распарчена

И можеби затоа темно не гледа,небаре сме неутешни души

Од зад карпите кресна Гавран за гозба

Во десното око му се топеше последното грутче сончево злато

А сонуваше долго кутриот да биде покојник

Меѓу бедни ноќни жени со боски,слични на полна Месечина

Кои нема да му ги копаат очите,оти ќе им кажува вечно Живи приказни.

 

Рикна ли,зареви ли,лелек пушти ли

Небаре е поет кој ги пее најтажните песни на својот народ

И зеде Молитвата да ја кажува

Која во ноќта ја слушаше,со разденувањето ја забораваше.

 

Браќа,Синови,Внуци,не ме закопувајте утре

На Безимена земја

Мртвите нема да ми простат ни мене ни вас

Ни пак ќе ме прекријат со мртво спокојство

Ни пак ќе ми дадат да го видам позлатениот исток

Не давајте да ми остане отворен гробот

И да ми мириса на изгорена волна и човечка тага

Недавајте моите развлечени зборови да ги чопкаат Црните Гаврани

Остајте нега ги глодаат црвите.

 

И не само лицето

И гласот му беше чуден

Небаре илјада години земјата низ коските му се сновела

Сепак малку се исправи

Малку повеќе од вчера

Оти ги носеше сомневања на грбот

За сечијата безимена иднина.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ѕвезден непокор

 

Мачните мигови на проклетијата се сновеа внатре во вените

Пишуваќи ја така со крвта темната книга на јадови и чемери

Недозволуваќи притоа да се стркала барем една солза,врела,сјајна солза

Зарем станав исконска подвижна табла каде небото ги пишува своите тајни.

 

Да рече сенката,ова е самракот каде љубовта се губи во парчиња

И се препушта на сивата осама

И реков,ако треба ќе ја силувам ноќта,онака како ѕвер

Како некој бесрамник кој не се плаши од жигот на бесконечноста.

 

Сенката зареви кутрата,о бескрајни црнила прегрнетеме

Овие проколнати ноќни талкачи сакаат болката да ми ја подарат

И така

Ширеќи ја околу неподносливата реа која крајот го најавува.

 

Од далечината,млаката насмевка на нерасонетото сонце

Го влечеше возбудливиот круг на светлината

Кажуваќи му на ѕвездениот непокор дека е време за одмор

Само сенката остана во се ова на аголот од темната уличка.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Изгубени во Сегашноста

 

Стоиме во центарот на Времето

Додека наоколу се шири мирисот на Јагоди

Одвреме навреме се погледнуваме

Прашуваќи се себеси

Кој беше крив за толку непознати врвици околу нас

И многу мртви години

Исполнети со напукнати ноќи,низ кои се цедело

Целокупното Човечко лудило.

 

Овде сум,тука си,тука се

Со многу еха заобиколени

Во празните улици на Градот каде Уморот Царува

Губеќи ги чуствата кои не се веќе важни.

 

Чудно

Мачките сеуште одат по Балконите

Пиеќи жедно од небото сребрена вода

Само сенките заробени во болката сметаат дека се живи

Менуваќи го обликот во својата привидна слобода..

 

Многу ми е жал

Што мирисот на Јоргован

Го заменивме со мирис на Беда

Сакаќи го така повеќе животот после Смрта

Бегаќи од Животот пред Смрта.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ја расчепатив Гордоста

 

 

Ја расчепатив Гордоста

Исто како Блудницата ненаситна

На пуста Раскрсница

И место воздишки сладострасни да и подарам

На средината Глогов колец и забодив

И потоа,со олеснување

Но папсано ја гледав како се грчи во болката

И заминав

На Жед Планина

Гневот да го расфрлам на скакулци и пилци сколовранци.

 

Не верувате нели,дека е така

Или не ви се допаѓа ова што го кажувам

Јас веќе не се срамам за тоа што го сторив

Но да знаете

Вечерва сепак ќе направам Рецензија на Животот

Ако на некои утре не им кажам добар ден

Значи и дека никогаш не сте постоеле во моето минато

Верувам дека ќе се сетам на деновите кога комарците беа неподносливи

И на слатките зрели праски

Знам дека попатно таму среќавав и по некоја распуштеница

 

Навистина ја расчепатив Гордоста

Оставаќи ја таму со нејзините монолози да другарува

Сеедно ми е дали ќе биде среќна

Или ќе се храни со лишаи од карпите

Тука

Пишувам на прагот од новото Време

Ќе сонувам само за тие што ќе ме сакаат.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Каде да го пронајдам сопствениот мир

 

 

Каде да го пронајдам сопствениот мир

Кога многумина ми ги броите миговите на Човечкиот Век

Неоставаќи ме така

Да продолжам да одам по линијата на својот продолжен живот

Каде да го пронајдам сопствениот мир

И сам себеси ете таму да се запрашам

Ќе се родам ли повторно по вторпат

Некаде каде што чудовиштата се чудовишата

А луѓето се луѓе

Покојниците се покојници

 

Каде,навистина каде

Да ги измијам раните на душата со вино

Крстен сум ви кажувам

Не делкајте ми го Крстот со ударите на ветерот

Се ближи заодот

Без јасна сенка сум,така е

Радосни сте,изминува секнатиов ден

Ќе се борам за здив

Но ќе кажам најпосле

Ноќ е

Вам ќе ви стемни

Мене ќе ми се раздени.

 

Каде,каде да го пронајдам сопствениот мир

Каде коските нема да ми чкртаат

А вам сонот нема да ви пука на илјада парчиња

 

Ех

Дробни се моите солзи за да ве обеспокојат

Ќе се накашлам сега

Тишината ќе легни насекаде

Додека помеѓу небото и земјата ќе лебди прашањето

Каде да го пронајдам соптвениот мир.

 

 

 

 

 

Ќе биде како што е запишано

 

Ја прашав мојата сенка

Дали сеуште ми е верна

А таа

Којзнае, можеби сеуште беше пијана

Од Светлината низ која одевме

Некако милосрдно ме погледна

И прошепоти и пред мене,и пред Месечината

 

Плачот за сожалување е веќе наше минато

Ја отфрливме проколната антерија

И сега ќе пишуваме на Срцето

За да се соединиме со Благословениот.

 

Реков

Тогаш ќе биде како што е запишано.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ќе наздравам вечерва за Љубовта

 

 

Ќе наздравам вечерва за Љубовта

Додека во Шестата Галаксија се раѓа нова ѕвезда

Многумина сега ќе кажат

Копнежот ме тера да го кренам овој Величенствен Грал

Малкумина знаат

Дека не пресликувам минати дни со ова

Единствено

Ќе ми замерат само Убиците на Сништата.

 

Ти

Која спиеш во моето срце

И која постоиш, во Болката и во Насмевката

Претворисе во Време

Кое нема да трае три дена

Ни пак три месеци

Ти

Што ги знаеш Бурите во мојата крв

Направи

Далечините да станат близини.

 

Ете кажав што кажав

Нека биди што ќе биди

Јас ги спакував мислите

Сега ветерот нека биди милостив

Всушност

Нека ги разнесе во пурпурот сите зборови.

 

А вие

Вие оставетеги зборовите нека патуваат

И оставетеја вашата нејасна тага

Во бескрајната мелодија што ја пеат Сребрените шуми за вас.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Лажна Љубов

 

Моите тажни спомени

И твојата лажна Љубов

Честопати на чудна раскрсница се среќавале

Разговарале долго како стари познаници

И понекогаш малку се насмевнувале

А потоа молчеле

И гледале долго во далечините

Каде што Јас сеуште стојам

Пред Огледалото на Вистината

Бараќи го некаде во тоа пространство

Парчето од моето срце кое ми недостасува

И Ти

Која по којзнае кој пат

Направи повторно добар пазар со Љубовта

Неверуваш дека сето ова е така

Но Гавраните додека го чекаа Пурпурот зборуваа

За моите Тажни Спомени

И твојата лажна Љубов

Слушниги, и ти

Ако го изгубише некогаш сонот.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Липтеж за нов изгрев

 

Липа Земјата

Не,кога пресни гробови никнуваат

Не,кога дождови снагата и ја миат

Липа и се грчи небаре е цицалче од три дни

За живите кои избегаа од неа исто како рој скакулци.

 

Остана само средесело,стар изнемоштен Поп

Сам на себеси молитва да кажува

Во Август радиреда камбаната ќе бие

А Житијата,покрај Житијата змиски легла се свиле

 

И Гората ја нема да се јави

Секирите рѓата лакомо ги изеде

Да и мугрите сега не се мугри

Овде онде,само Пупунците играат блесава игра

 

Се разодитоа сите на сите страни

Пајажината ја оставија царство да гради

И не прашува веќе никој каде се упокоените предци

Само Севишниот нив ги чува низ троскотот и пирејот.

 

Сенките се луѓе или беше обратно

Кои во чељустата на времето стојат напикани

Тонеќи со затворени очи во глобочините на денот

Не се мртви,а не се ни живи

Животот за нив е само магла лилава која ги врти во круг

 

Липа,липа кутрата земја

Чекаќи го и таа

Вестителот кој ќе го донесе новиот изгрев

Чекаќи сполулавеноста да отиде во видвиделија

Та чадот да излезе повторно ни оџакот

Та повторно огништето да биде топло

Чека

Чека кутрата.

 

 

 

 

 

Мајко Не грижисе за мене

 

 

 

Мајко

Не грижисе за мене

Само одвреме навреме се губав во времето

Ме знаеш ти

Но сепак ги засукувам ногавиците кога газам во човечкото ѓубре

Не грижисе

Умеам да се справам со бездушната тишина која не дели

Виде,ги закопав сите стравови покрај патот

И сега ја зборувам Вистината

Поматените умови понекогаш за од ова се тревожат

 

Мајко негрижисе

Јас плачам ете така,ради реда

Повеќе да ја насмеам далечната сјајна ѕвезда

Но и да ги навлажнам уморните суви коски кои ми крцкаат

Ама навистина ме знаеш ти

Понекогаш и сонувам некои убави работи

И нестврани мигови,исполнети со насмевки невини

 

Мајко негрижисе

Во овој живот сум само патник

Кој секогаш ги пронаоѓа погрешните патеки

Но ќе помине и ова

Ќе се исплачам некогаш,на некој сведен голем

Пред олтарот

И ќе помине,се.ама се.

 

 

 

 

 

 

Малку Будалеста Песна

 

Не е лесно да имаш црв во мозокот

Да куцаш од раѓање,кажуваќи на секого дека имаш трн во петицата

Не е лесно зарем не

Да си Кум кај Будалести луѓе

И одвреме навреме да ја лизнуваш кумата по обравчињата пред сите

Другите тогаш,повеќе од чиста култура

Ти го мерат паметот во грам

Те допираат да видат дали си вистински

И најпосле ќе кажат

Не си створен спроти Божјата Воља

Е не е лесно

И кога излапената Баба Цвета ќе ти каже

Дека никогаш не си се упокоил,туку си изгубениот нејзин Цветко

Та очите ќе ти ги извади,оти си спиел со Русалките

И ќе ти каже

Ако заспиеш срцето со глогов кол ќе ти го прободи

Демек како казна за самотноста нејзина.

Е не е лесно

 

А ти

Од пусти уплав,одвреме навреме рпаш лук

Не да ги исплашиш вампирите

Туку да се витосаат што подалеку живите од тебе

И здодевно ти е

Ама знаеш некако

Дека некаде во глобочините на времето е твојот спас

 

Одвреме навреме ќе се фатиш себеси

Како се насмевнуваш,што копнееш по неа

Та го чекаш петелот да запее,а ти да ги отвориш очите

За да не заплачеш во сонот што е исполнет со празнотија

 

Е не е лесно

Да имаш црв во мозокот

Кој секогаш кога очите ти се отворени

По облаците ти црта сенки весели

Кои барем не се безумни

Не,не е лесно

Човечки да живееш

Та полесно од се е

Да имаш црв во мозкот.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Малку наликува на Љубовна Песна

 

Јас сум тој,што сум,

некому сум му нешто,некому сум ништо..

ако некој ме чита низ азбуката на душата

тогаш моите усни ги кажуваат најубавите зборови..

онака помеѓу редови..

понекогаш на некој му се причинува

дека сум поинаков отколку што сум вчера или завчера

но ете ,кој гледа со срцето

секогаш може да ја види насмевката на моето лице…

 

И затоа ќе ви откријам една Тајна

ги отфрлив сите кругови околу мене

ги изгорев сите клетви што ги фрлија

ги препознав сите бакнежи на фарисејците

несакам повеќе лажни насмевки…

не ми е потребна повеќе борба со мртвите спомени…

раскинетего сега моето парче небо

тоа утре ќе се создаде повторно за мене..

победивте во мојот живот,оставетеме да победам во вечноста…

телото ќе го оставам на сенките да се радуваат…

со тивкиот шепот по патеката одам таму каде што душата мирот го има…

 

Го оставам Бескрајот малку