Pred Ogledaloto na Vistinata, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski [chromebook ebook reader txt] 📗

апеше,ние воскликавме

Кое и пресната кожа ни ја јадеше

Кое ни ги буручкаше сите сознанија за разумот.

 

Етего,извикавме

И ние

И другите околу

Богочетецот,на скаменет рид стоеше,полугол

Со мртви вејки околу себе опколен

Кому душата не му беше зелена

И кој немаше обетка на уво

И околу него зелени муви не летаа

Не беседеше за нас,или со нас

Само се спогоди со Иднината

Оставаќи не да се клештиме на црната земја

И се урнаа небесите за нас

И го кренаа во небесите Него

 

Којзнае дали разбравме нешто од ова

 

Додека топлите ветриња чкртаа во ноќите

Ама барем

Легнувавме на земја

За да ги одмрсиме патеките на животот

И да наслушниме како доаѓа

Пурпурноста

Носеќи го во себе ѕвездените пајажини

Во кој беа заплеткани сите Човекови судбини.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘Ркулецот на лудилото

 

 

‘Ркулецот на лудилото

Оживеа

На земјичкава исконска

Која повеќе наликува на мочуриште

И го раѓа плодот на стравот

Во сложен облик на обеспокоени сенки

Кои влечат се подалеку од животот.

 

Зад студените рабови каде се испраќа денот

Само малкумина со ковчести раце

Со врвовите на прстите минуваат по круговите невидливи

И кажуваат Господе Господе

Не се тие победници во денот

Само сакаат барем ноќта да не им се распадни во парчиња.

 

И како што кажа дедулето,чинам Круме се викаше

Сето ова го знаеле и Апостолите

И кажувале

За гладни години со гладни огнови кои ќе јадат се пред себе

И гладни болештини што местото ќе го цицаат

И за луѓе-нелуѓе кои иловицата ќе ја направат нероткиња

Ама гладна за крв

 

Ломбаци сме да знаете

Не веруваме дека доаѓа ноќта на здружениот страв

Каде ‘ркулецот на лудилото ќе не вкочани

И малку ќе спиеме

Забораваќи ги границите на сонот и јавето

 

Простете

Јас само го опишав Чудовиштето кое ни ѕвечка под кожата

Ќе се сетите на ова

Кога ќе го заборавите мирисот на Бадем.

 

 

 

 

 

 

Самарџија

 

Моите вкочанети криља

Во сивотијава повеќе наликуваат на суварки

И не ми даваат да се смеам

Туку од болка саде ударам по земјата со колената

И сега

Во оваа крастава година

Мислите дека ме опива вашето Добро утро

Не

Не така како што мислите

Се струполив повторно пред полноќ

Како невидлив пакосник

Оти несакав да станам Самарџија

И несакав да правам самари за вашите гревови

Судбината мислела полесно ќе ви било во денот така

Енего

Небото, бара катаден исто

Не збеснав,само грб свртив да заминам,ама

се вкочанив

Ако

Ќе се најде некој Богоугоден кој ќе делка трпеливо

Кој ќе шие жива кожа

Ако

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Само Молчи Сенко

 

Не ја одвојувајте сенката од себе

Ни пак ја згуснивајте во Човечкото Обличие со лик

Само наутро свртетеја кон сонцето

И толку

А во заодот заедно

Истакаете наметка од месечева свила

Ќе ви се најди кога напливот од секакви искушенија ќе ве натисни.

 

Знам

Ќе ви останат гребнатинки од светлината

По душата

И од тоа усните безгласно ќе ви се придвижат

Но сепак олабавете и смекнете

Во таинствениот живот на ѕвездите е другиот дел од сенката ваша

Каде дозреваат сите ваши копнежи.

 

Така е

Еве и мракот воздивна

Даваќи му дикат време на сонот да се возобнови

За полесно да го совлада треперот на месото

 

И,наквечерина е

Време е,и кажувам на сенката,не станувај прозирна

Не ќе се одвоиме и сега од бесконечието на времето

Само молчи и слушајги вестителите на надеж како шептат

За Амброзијата на Животот

Која во себе го носи Вселенскиот Рев

Само молчи.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Се е тивко наоколу

 

Синото мастило што ни течеше од срцата

Денес стана црно

Утре најавија дека ќе ни течи од вените

Потоа

Сите до еден ќе станеме неразбрани поети

Кои пишуваат по земјата

Задутре

Тоа проклето задутре

Кројачите на судбини им го оставиле

Велат на стотина луцидни сликари

Морало така,тие

Црните облаци од запад

Да ги обојат со бела боја

И чудните изгрејсонца

Да ги состават во мозаик од парчиња

Мигови извлечени од сеќавањата

Идната недела

Во ова мало опустено место

Ќе дојдат вајари

Ќе прават кипови со ликови среќни

Насмевките,зборуваат така некои,и од џеповите

Е де,од киповите ќе им паѓаат

За идниот месец

Некој од пиајниците само ќе раскажува празни приказни

Ама сепак

За да не биде тивко

Смислиле

Орди од кучиња скитници да лаат насекаде

Така никој да не каже

Се е тивко наоколу.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Се побунив против Бога

 

 

Се побунив против Бога

Токму тогаш кога Љубовта ми ја Убиваа

А, Ангелот молчеше и Јаболкото црвливо го јадеше

Додека бездните во мојата душа рикаа

Се вкочани тогај времето

Чинам на Гавраните слуга им стана

Не гледаше и тоа

Како по образите ми се лизгаат последните шурки сонце.

 

Се чуствував вчасот тој,дека и староста е далечна

Како утеха,само ги пребројував недостижните птици

На испокинатото Небо висеа грбави и лилави сенки

И дишеа рапаво низ носевите

Ама ете не ги покрив очите со дланки.

 

Пробував во ноќите да станам Човек факел

Врз смрзната земја која не го примаше испрекинатото липање

Не се исплашив оти не сум злодеј

Ако веќе почнаа да кажуваат дека Еретикот сум го разбудил

Кутрите,ќе почекаат уште за душичката да ми ја испратат.

 

Останав сега без болка

Топеќи се пред дверите небаре така ќе ја смирам крвта

Бараќи дамки на парчето месечина што ми остана во дланките

Етеги тука

Русалките со коси од ѕвездени нишки

Ги викнаа ветриштата песни да ми пеат

И сништата улави да ги донесат

Та да заспиам некаде во изгревот.

 

Се побунив против Бога

Оти гнилото семе го фрли туѓиот грев врз плеќиве

А, Ангелот молчеше и Јаболкото црвливо го јадеше.

 

 

 

Секогаш кога сонцето заоѓа

 

 

Зајди зајди Јасно Сонце

И ти Јасна Месечино

Е песна која моето срце секогаш ја пее

 

Да

 

Секогаш

Секогаш кога сонцето заоѓа

Умира полека еден дел од мене

А ноќта

Ах таа ноќ проклета

Ја нема моќта да ме воскресне

Си вообразила

Дека сум и Вечен должник.

 

И зборувам тогаш

Кога ќе ме притисни покрај карпата црна

Виткаќи ги моите девет прсти

Немој

Немој да ми судиш никогаш

Полна си со гревови

И тажни спомени

Само симниги прангиве околу душава

За да можам да го Благословам ветерот ладен

Не ми суди ниту за гордоста

Заради мирот кој ме чека во пурпурот.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Скриен во тајните на стиховите

 

 

Скриен во тајните на стиховите

Ги спуштам малку уморно рамениците

И пробувам да се насмевнам на мислите

Кои постојано патуваат од едниот до другиот крај на Вселената.

 

Ќе помислиш

Дека така постојано те барам во сите изминати есенски денови

За да те прегрнам со тишината

Или утешам со насмевката.

 

Не

Се изгубив ете тогаш

Под виножитото

Кога моите очи жедно пиеа штотуку родени копнежи

А ти

Стоеше мраморосана на крајот од патот.

 

Ете

Повторно ја зборувам Вистината

Додека пред мене се пали светлото над сите соништа.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Со Благословот на Русалките

 

Црниот Лебед заплака над несватливото и нероденото

Пред полноќта

Заедно со Месечината

Додека на исток Русалките утехата му ја чуваа

Само силуетата која стоеше покрај спилите

Воздивнуваше низ просторот

И го стискаше силно,мигот

Во дланките вкочанети.

Ова беше една ноќ

Кога Бог одмараше

А ветерот си играше со прамењата на цвеќарката

Родена кога војните се разминаа една со друга

Шепна,прошепоти,малку воздивна,но не крикна

Силуетата,Лебедот го прегрна

На Месечината и се поклони

Од Русалките Благослов побара

И Темјанушката во раката ја зеде како утеха млака.

 

И тргна,без Гавранот проштална песна да му запее

Со цигарата во уста

Оставаќи го куферот полн со лити спомени

Таму каде што громовите пишуваа пеколни писма

Таму каде што волчјиот виеш не ќе го морничави

Таму каде што Часовникот,оди и напред и назад

 

Тргна.без мудроста на Достоевски

И песните на Лорка

И не ги изброа чекорите додека чекореше по булеварот

Само благо се насмевна на музиката од стариот Виолинист.

 

 

 

 

Сокријтеме под порите на вашата кожа

 

 

Сокријтеме под порите на вашата кожа

И така ќе уживате силно,силно со вашата омраза

Нема да бидам и тогаш ваш роб,ни пак послушник верен

Но сепак нема да ви ги парам ушите со мојата искреност.

 

Роден сум да буричкам по душата

Повеќе во мојата,помалку во вашата

Но сепак моите гревови не се обични

Оти тонам секојдневно во сластите на Животот.

 

И ќе речам повторно,ве Љубам сите подеднкаво

Оти можеби ја гледам вашата иднина,каде тропам и таму

На портата од вашите срца,онака потпрен на Брезата која ја засадив

Вие одрекувајте и понатаму дека не е така.

 

Сега кажете,лажливец сум,а против лажливците зборувам

Ја скрнавам вашата чистота,се опијанив од чистототата,можеби е тоа

Не кажувам за крај Амин

Ќе го разбудам гневот,а гневот е кратко лудило кое горчините ќе ви ги рабуди.

 

Не ги знаете моите патишта

И не ме силувајте веќе со вашата милост

Макар и ме сокриле под порите

Ќе талкам и понатаму по патеките на моето срце.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Сурови Сеќавања

 

Ех тие пусти сурови сеќавања

Разбудени во скрамата нафатена покрај усните

Го правеа животот,потежок и од умирачката

Та кога нивната призрачност ќе се распостелеше

Вртеа небаре се вештерски ветар што врти виорно во круг.

 

Некој,овде онде ќе им подвикнеше

Повеќе завиткан во безумениот очај

Застанете

Таму во притаените ридишта

Не сме ви должници,ни пак нашите исконски денови

И нема да ја плисниме нашата крв за вас..

 

Застанете

Доволно е што испуканоста на горната усна го собра сиот пелин

 

И би што би

Зафатија повторно едно тајно место во свеста

И демнееа од таму

Небаре се проколнати стрелци.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Твоето име беше Љубов

 

 

Твоето име беше Љубов

И го кажував

Со копнеж

Со страст

Пиеќи го виното

Кое ме опиваше исто

Како секој твој поглед

Правеќи ме роб

При секој твој допир

 

Да

Твоето име беше Љубов

Се до онаа раскрасница каде гревот не раздели

Правеќи

Секој ден да биде едно тивко умирање

Правеќи

Близините да бидат недостижни далечини

Правеќи

Пурпурот да биде мрак густ низ кој се сноват сенки

 

Да

Твоето име беше Љубов

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Тивко Тивко Момчиња

 

Нека ни судат Багремите бели,Липите стари и Дабот Вековен

Што се родивме како Кукавици

И саде стравот го пиеме од денот

И оставаме месото вошките да ни го јадат

А таму некаде крај Стерната

Подземно одекнува песната

Тивко тивко момчиња

Море тивко тивко момчиња

Да не чујат штиони

Море да не чијат шпионите

Нашите пријатели.

 

Нека ни простат гробовите што станавме живи покојници

И бегаме од Крстот

Прашуваќи се

За кого Постоиме

За кого живееме

Ако секој ден тивко умираме

 

Нека ни простат сите,ама сите

Но ние ,ние и за тоа немаме храброст сега

Самите на себеси да си просиме.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Убијци на Сништа

 

Вие,Убијци на моите Сништа

Кои низ годините изминати, со вашите крвави раце

Јадевте лакомо од мојата имагинација

И ја поганевте мојата Света Религија на Поезиата

Правеќи го секој дом каде што ќе задомев во пепел

Оставаќи ме да гребам со ноктите по сувите ораници

Бараќи го полускапаното зрно жито како залак

Вие,да вие Убијци на моите Сништа

За неколку дена ќе ви напишам писмо од Иднината

Каде се сите вистини живи

Каде што нема ни Светци,ни Гробови

Вие,вие сепак зачувајтеси по некој рѓосан талир во џебот

Кога ќе отидам од другата страна на Вечноста ќе ве потсетам за ова.

 

Сега,не кријте се во сомнежот,очајот ќе ве предаде подло

Сега,само затворетеги очите и оставетеме еден миг да дишам

Не сум марионетка на Небото за да градам Кули Вавилонски.

 

Небеше тешко сето ова да се кажи ,зарем не

А како да не кажам кога и сите Бајки сега се мртви

Ги видов во пеколот како вријат

И не би го гаснел она светло кое некаде во далечините свети

Но евеги повторно Убијците на Сништа

За секој случај ќе ја допушам цигарата мирно

Горчините ќе ги вовлечам во себе

Пепелта нека ја растураат тие.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Чуден патоказ е болката

 

Чуден патоказ е болката,те води секогаш пред портите на Љубовта

Додека инстиктот ти кажува,седни кај тополите,тие ги знаат сите тајни

Ќе слушниш за местото каде што се раѓаат ветриштата

И за песните што ги пеат птиците,но не се за уво човечко

Така полесно ќе заборавиш на секоја болка,па и за тоа

Дека на три километри јужно од кумовата слама

Некоја старица,тажела деноноќно,не за Љубовта,туку за Младоста

 

Па и ти,кој ги сакаш паднатите лисја,честопати уморен од се

Со сопствената вистина,посакуваш да клекнеш пред портите на Љубовта

Знам,си останал без соништа,со потрошено богатство по курви

Со повеќе непријатели,отколку пријатели

Земјата ја милуваш,кажуваќи и дека гневот ќе и го оставиш на неа.

 

Ех,премногу замрсено започнав да глаголам,но зорава е повторно оросена

Но ако повторно од росата се скаменам,можеби така ќе се вратам ,во времето кога доброто беше добро,злото зло

Кога на Љубовта не и беа потребни ни Маѓија,ни Чуда

 

Сето ова го прочитав на сенката од Пеперутката

Која беше стара три,не ве лажам,беше стара пет милениуми.

Во таа сенка,невидов облаци,го немаше мирисот на темјан

Единствено шест километри северно од сенката беше патеката

Која навистина водеше до портите на Љубовта

 

П.С

Ако нешто сето ова ви значи

Сепак проверете за секој случај

Дали вашите солзи се залудно пролеани

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Чудото на Парадоксот

 

Ниту ќе се пробудиме,ниту ќе легниме да спиеме

Но тука во парадоксот се е така подредено

Наутро,излегуваме на Балкон чист воздух да вдишиме

Загадената душа малку да ја прочистиме

Потоа,потоа некаде пред ужинка

Маршираме по улиците за мир во светот

Со пиштолите на појас

И околу пладне,отупени од силните пароли

Го трошиме времето со излитени фрази...те сакам,ме сакаш

Пред ручек,буричкаме по сопствените мисли

Гледаќи колку е длабоко дното пред нас

Нејсе,со кисела утеха на усните се тешиме

Ионака никој овде во тишината не слуша

Ама светот мириса на живот,зарем не

Вие кои мислите дека сте чудо на природата

Или Божјо чудо,сеедно е

Не баравте нам изгубените.не не враќајте

Зошто ние сме чудото на парадоксот

Наш предок е Тантал

Но нашата пра пра пра баба

ги изгубила соништата на некоја селска чешма

не баравте,не најдовте,не видовте

оставетене и вечерва

на ветерот да му одолееме како стогодишни буки

а вие

вие одете во маалската крчма

таму свират сонети од Бах

со црно вино ќе ве послужат и чинија тартуф

не се чудете.во Парадоксот и тоа е возможно.

 

 

 

 

 

 

 

 

Рецензија

Поетските бразди кои ги ораат многумина на ова Македонско поетско тло,се плитки,но еве повторно Чернодримски во негов единствен масторски стил заорува уште една Поетска Бразда,која можам слободно да кажам дека е една од најдлабоките кои досега ги изорал.

Со својот јасно изразен книжевен јазик,низ своите метафори не застанува пред Огледалото на Вистината..чие..не е веќе важно дали е тоа негово или сечие,но сепак е едно големо Огледало,кое додека ги читаме овие силни зборови,не тера вистински да се замислиме..

Создадениот распон на сите овие песни,према неговиот поетски избор што го направил се движи од интимно,емотивно,но длабоко внатрешно и лично,па продолжува со својата молитвеност и родољубивост..

Целината насловена како Пред Огледалото на Вистината,го има онај облик на најубавиот чоколаден медаљон,го отврате и внатре во неговата содржина