Teen Payanchi Sharyat, Nishad Kanhere [ebook reader that looks like a book TXT] 📗

शनिवार ,२२ एप्रिल २०१७

मागच्या आठवड्यापासून आम्ही सगळेच कामाला लागलो होतो. दिप्तीने तर लष्कर मोहीमच काढली होती. पण १ गोष्ट चांगली की ह्या निमित्ताने आमच्या अख्ख्या घराची मस्त साफ-सफाई झाली होती. निमित्त काय होतं तर "तीन पायांची शर्यत" ह्या नाटकाची टीम आमच्याकडे राहायला येणार होती. सकाळी मला त्या सगळयांना एकांकडून आणायची जबाबदारी होती. मला त्यांच्याकडे सकाळी १० वाजता पोहोचायचं होतं, पण ट्रॅफिकमुळे मला १०:३० तरी वाजलेच. त्या सगळ्या कलाकारांपैकी नाटकाचे दिग्दर्शक विजय (काका) केंकरे आणि प्रकाश-योजना आणि साऊंड एक्स्पर्ट भुषण देसाई दोघे आमच्याकडे आणि संजय नार्वेकर आणि लोकेश गुप्ते आमचा मित्र, समित गोखले कडे राहणार होते. मी आणि समित दोघेही त्यांना घ्यायला जाणार होतो कारण त्यांचं सामान खूप होतं. पण आमची मोठठी गाडी असलयामुळे मीच समित ला म्हणालो की मी त्या सगळ्यांना सामानासकट घेऊन येऊ शकेन. गाडीच्या डिकीत सामान सगळं लोड झालयावर आम्ही सगळे समित च्या घरी यायला निघालो. सगळे कलाकार इतके दमले होते की संजय दादा तर २ मि.तच घोरायला लागले. साहजिकच आहे कारण आदलया रात्री त्यांचा प्रयोग संपल्या संपल्या त्यांना एअरपोर्ट वर जायला लागलं होतं ह्युस्टनला यायला. सकाळी त्यांचा नाश्ता ज्यांच्याकडे उतरले होते तिकडेच झाला होता. परतीच्या वाटेवर पुन्हा ट्रॅफिक आम्हाला लागलंच. साधारणपणे आम्ही ११:४५ दरम्यान समित च्या घरी पोहोचलो. समितचं घर खूप सुंदर आणि मोठं आहे. आमचं तसं अगदी छोटं टुमदार घर आहे. दिप्तीला उगाच त्यावरून अवघडल्यासारखं झालं होतं. मी ते विजय काकांना समितकडुन निघालो तेव्हा बोलुन दाखवलं. काका हसले आणि म्हणाले थांब घरी गेलो की दिप्तीची चांगली कानउघाडणीच करतो. ते म्हणाले मुंबई मध्ये काय जीवन रे, २ BHK म्हणजे डोक्यावरून पाणी. समितच्या घराहून आमचं घर अगदी १०-१५ मि. च्या अंतरावर आहे. काका आणि भुषण नी मला एखादं मंदिर जवळ आहे का असं विचारलं, मी म्हटलं, कुठल्या मंदिरात जायचंय? स्वामीनारायण की कुठलं ठराविक? तर दोघे ही हसले आणि म्हणाले अरे लक्ष्मीनारायणाचे म्हणजे कसिनो. हाहाहाहा एवढा हसलो होतो मी तेव्हा. ३ तासाच्या अंतरावर असं मी सांगितलं. तसं लांब असल्यामुळे त्यांना ते शक्य होईल असं वाटत नव्हतं.

दिप्ती आणि मुलं स्वागतासाठी सज्जच होती. आम्ही पोहोचल्या पोहोचल्या मुलांनी wheel च्या बॅगा ओढायला सुरुवात केली. विजय काका आणि भुषण दोघांच्याही स्वतंत्र रुम्स एकदम तय्यार होत्या. आमची दोन्ही मुलं आयुष आणि आदिश खुश होती कोणीतरी घरी नवीन पाहुणे आल्यामुळे. आदिश ची टकळी लगेच सुरु होते मग. आल्या आल्या भुषणशी तो जुनी ओळख असल्याप्रमाणे बोलू लागला. आयुष अगदीच अबोल आणि आदिश एकदम बडबड्या. गम्मत म्हणजे हे सुद्धा आदिशनेच भुषणला सांगितलं.

नाश्ता सकाळी जरा उशीराच झाल्यामुळे पाहुण्यांना काही भुक वगैरे लागली नव्हती. त्यांना लवकरात लवकर झोप काढणं गरजेचं होतं. दीप्तीने मग फक्कड चहा केला आणि चहा बरोबर गप्पा एवढ्या रंगल्या की तास सहज निघून गेला. मला संध्याकाळी एका शास्त्रीय संगीताच्या कार्यक्रमाला जायचं होतं, काकांना सुद्धा माझ्याबरोबर यायची इच्छा होती आणि म्हणाले ही की जर दुपारच्या झोपेतून मी लगेच उठलो तर नक्की येईन. चहा घेता घेता आदिश ची बडबड तोंडी लावायला होतीच. दिप्तीने आदिशला टिळक विषयावरच्या गोष्टीचं भाषण करायला सांगितलं. तो ही लगेच कुठलेही आढेवेढे न घेता तयार झाला. थोडसं फुटेज पण खाऊन घेतलं मध्येच त्याने. काकांना त्याचं खुपच हसू आलं. ते भाषण काका आणि भूषण ला खुपच आवडलं. त्यानंतर हे सगळे आदिशला टिळक म्हणुनच हाक मारू लागले. आदिशला बरोबर माहीत असतं की कुठे आपलं पुरेपूर कौतुक होणार आहे ते, मग तो हवा तेव्हढा भाव खाऊन घेतो.

मधल्या वेळेत भुषणने २ तास छान झोप काढुन घेतली. अल्पेश थोटे ३ वाजता भुषणला भेटायला येणार होता. तो त्याला नाटकाच्या दिवशी sound साठी मदत करणार होता. त्या सगळ्याची practice म्हणुन तो येणार होता. अल्पेश ३:३० पर्यंत आला. चहाचा १ round झाला. मी आणि आयुष कार्यक्रमाला निघायच्या तयारीला लागलो. ४ वाजता काकांना उठवायला गेलो आणि बऱ्याच हाका मारल्या पण काका अगदी गाढ झोपले होते. मध्येच ते उठले आणि येत नाही आता एवढच म्हणुन पुन्हा झोपले. साहजिकच आहे म्हणा, आदल्या दिवशीचं जागरण आणि त्यात रात्रभर विमानाचा प्रवास. सगळेच खुप दमले होते. मी आणि आयुष कार्यक्रमाला निघालो. आम्ही तिकडुन थेट अंजु केलर (मराठी मंडळ प्रेसिडेंट) च्या घरी रात्री पार्टी ला पोहोचणार होतो. नाटक महोत्सव रविवारी असल्यामुळे पार्टी आदल्या रात्री करावी लागत होती. अंजुचं घर पार्टीसाठी एकदम उत्तम आहे. मागे स्विमिंग पुल आणि भरपूर जागा. पार्टी ७-७:३० ला सुरु झाली. मराठी मंडळ कमिटी आणि नाटकासाठी ज्यांनी खुप मदत केली त्या सगळ्यांना आमंत्रण होते. दिप्ती आणि पूजा, समित पाहुण्यांना घेवून अंजुकडे ८ पर्यंत पोहोचले. soft ड्रिंक्स, हार्ड ड्रिंक्स, बियर, व्हेज, नॉन-व्हेज असं बरंच काही होतं तिकडे. मी आणि आयुष पार्टीला ९:१५ पर्यंत पोहोचलो. हवा अचानक खूपच थंड झाली होती. थंड वारे वाहत होते. पुलाजवळ मस्त फायर पिट पण लावलं होतं. त्यामुळे त्याच्या आजुबाजुला घुटमळत बसायला मज्जा येत होती. सगळ्या मुलींनी लोकेश आणि संजय दादांजवळ घोळका घातला होता. भरपूर गप्पा, जोक्स चालु होते. मुलं आपला ग्रुप बनवून आपला आपला वेळ छान घालवत होती. मी गेल्यावर १ बियर चा ग्लास घेतला आणि लोकांशी गप्पा मारू लागलो. संजय दादा, लोकेश अगदी साधे सरळ आहेत बोलायला. एव्हढे मोठे कलाकार असून सुद्धा किती तो साधेपणा. मग मी पहिल्या नाटकाच्या (मोरूची मावशी) टीमला भेटलो. त्यातले बरेचसे कलाकार अंजुकडेच उतरले होते. दुसऱ्या दिवशी मला आणि माझ्या मित्रांना सकाळी लवकर थियेटर ला नाटकाचा सेट उभारायला पोहोचणं भाग होतं म्हणुन मग आम्ही पार्टी वरून लवकर निघायचं बघत होतो. तरी निघेस्तोवर ११ वाजलेच रात्रीचे. बरं घरी आल्यावर काकांना अक्षय कुमार चा “बेबी” मुव्ही बघायचा होता. मी १०-१५ मि. बसलो आणि सगळ्यांना गुड नाईट करून झोपायला गेलो. काका ही दमले होते, ते ही पुढच्या १०-१५ मि. त झोपायला गेले. मुलांना उत्साह आला होता तो मुव्ही बघायचा पण मग त्यांना जरा दमदाटी करून झोपायला आणलं दिप्तीने. तरी ह्या सगळ्या मध्ये १२ वाजलेच झोपायला.

रविवार, २३ एप्रिल २०१७

सकाळी मी ६ ला उठलो, सगळं पटापट आवरलं आणि ७ – ७:१५ च्या सुमारास सुनील पेंडसेंच्या घरी पोहोचलो. त्यांना घेवून मी साधारणत: ७:३० पर्यंत बेरी सेंटर ला पोहोचलो. मराठी मंडळ कमिटी मेम्बर्स यु-हॉल मधुन नाटकाचा सेट उतरवतच होती. मी, सुनील पेंडसे, समित गोखले आणि hank केलर असे चौघे जण मिळुन ह्या दोन्ही नाटकाच्या सेटवर काम केलं होतं. तेव्हा आमच्या चौघांच्या खांद्यावर खुपच मोठी जबाबदारी होती. पाहिलं नाटक १० वाजता सुरु होणार होतं. आम्हाला १ तासातच त्या नाटकाचा सेट उभा करायचा होता. तसा तो खुप अवघड नव्हता पण आयत्या वेळेला बरेचसे बदल होत असतात. ८ वाजता सुरुवात केली आणि अखेरीस ९:३० च्या आसपास पूर्ण सेट तयार झाला. त्यानंतर lights आणि sound चं टेस्टिंग करायचं होतं. आम्ही मग सगळं झाल्यावर नाश्ता करून घेतला आणि जावून जागा अडवल्या. सेटवर काम केल्यामुळे तेव्हढी आम्हाला मुभा होती. दिप्तीचं पहिलं नाटक हुकणार होतं, कारण घरी पाहुणे होते आणि मुलांची सोय करून ती परस्पर दुसऱ्या नाटकाला हजार होणार होती. १० वाजता प्रेक्षक प्रेक्षागृहात येवू लागले. ३ घंटा झाल्या आणि बरोबर १०:३० वाजता “मोरूची मावशी” नाटकाला सुरुवात झाली. समितला घरी जायला लागलं होतं त्याच्या मुलांची सोय करायला, पूजा गोखले(समितची सौ.) ही मंडळाची vice प्रेसिडेंट असल्यामुळे तिला तिकडे असणं भाग होतं. मी आणि सुनील बाजुबाजुलाच बसलो होतो. पडदा उघडला आणि आमची २ महिन्यांची मेहनत आम्हाला समोर साकारलेली बघताना खुप मस्त वाटत होतं. प्रेक्षकांमधून ज्यांना माहीत होतं आम्ही सेटवर काम केलंय ते लगेच तिथेच आमचं कौतुक करत होते. आजुबाजुचे, मागचे खांद्यावर, पाठीवर थोपटत तर दूर बसलेले हातवारे, खाणाखुणा करून शाबासकी पोहोचवत होते. आम्ही दोघे ही जरा भाव खाल्ल्यासारखे नंतर नंतर असं खुणावत होतो, नाटक सुरु झालंय वगैरे वगैरे. Detroit वरून ही सगळी टीम आली होती “मोरूची मावशी” हे नाटक घेवून. सगळेच कलाकार उत्तम काम करत होते. कौतुकाची गोष्ट म्हणजे ही सगळी टीम एकत्र स्टेजवर २०१३ नंतर प्रथमच आली होती. विजय काका देखील मध्ये कधीतरी प्रेक्षागृहात दाखल झाले. त्यांनाही ह्या सगळ्यांची कामं बघायची इच्छा होतीच. सगळ्यांनी खुपच बहारदार कामं साकारली. मावशी च्या रोल मधल्या अभिजीत पराडकर ने तर धम्मालच उडवून दिली. ह्युस्टन मध्यल्या रसिकांनी ही प्रचंड हशा आणि टाळ्यांनी अमेरिकेतल्या पाहुण्यांचं खुप कौतुक केलं. अमेरिकेत देखील भारतासारखं talent आहे आणि आपल्या गावाबाहेर ही त्याचं कौतुक होतं ह्याचा प्रत्यय पाहुण्यांना आणि ह्युस्टनकरांना आला असणार यात वादच नाही. मध्यंतरात मग आम्ही काही जणांना भेटलो. आम्ही चक्क कळकट्ट कपड्यांमध्ये होतो कारण ह्या नाटकानंतर दुसऱ्या नाटकाच्या सेटवर काम करायचं होतं. दुसरा अंक सुरु झाला, आणि १ तासाने नाटक संपलं. मराठी मंडळ प्रेसिडेंट अंजु केलर ने सगळ्यांचं कौतुक आणि आभार मानले. मग अभिजीत पराडकर ने ह्युस्टनकरांचे, मराठी मंडळ कमिटीचे आभार मानले. नाटक महोत्सव असल्याने जेवणाची उत्तम सोय होती.

दुसरं नाटक दुपारी ४:३० ला सुरु होणार होतं. १ वाजता पाहिलं नाटक संपलं आणि आम्ही लगेच मागे पहिल्या नाटकाचा सेट उतरवायला गेलो. सेट पटापट बऱ्याच सहकाऱ्यांच्या मदतीने उतरवता आला. मोठ्ठी परीक्षा तर पुढे होती कारण “तीन पायांची शर्यत” ह्या नाटकाचा सेट खुपच challenging होता. समित बरोबर १ - १:१५ पर्यंत पोहोचला तिकडे. कामाला सुरुवात करतच होतो की एकदम संजय दादांनी सगळ्या स्टेजचा कंट्रोल घेतला आणि पटापट आम्हाला कसं काय हवंय ते सांगु लागले. खरोखर किती साधा माणुस, नुसतं आम्हाला Direct करत नाही बसले तर आमच्यापैकीच एक होवून मदतीला ही लागले. लोकेश गुप्ते ने देखील खुप मदत केली. पण खरंच ह्या सगळ्यांमुळे तो अतिशय अवघड असा सेट १:३० तासात उभा राहिला. काही बदल ही संजय दादांनी मान्य केले आणि त्यातून पटकन कसा मार्ग काढता येईल ते बघितलं. नुसती लगबग चालु होती स्टेजवर, आम्ही स्टेजच्या कामात व्यस्त आणि कमिटी मधले property स्टेजवर उभी करत होते. सेट पूर्ण उभा झाल्यावर आम्ही चौघांनी नाटकाचे दिग्दर्शक विजय काकांबरोबर २-३ फोटो काढून घेतले. गम्मत म्हणजे ह्या नाटकाला आम्ही १८ panels तयार केले होते आणि एकूण २९ panels लागले संपूर्ण सेट उभा राहायला. मागे कलाकारांनी exit घेतल्यावर ते प्रेक्षकांना दिसु नयेत म्हणुन covering panels पण लागतात ह्याचा अंदाज आधी आला नव्हता. पण म्हणूनच “मोरूची मावशी” नाटकाच्या सेटच्या panels नी आम्हाला तारुन नेलं. तो नसताच किंवा ते नाटकच नसतं तर खरंच पंचाईत झाली असती. मग आम्ही चौघे ही मागे पटकन जेवायला गेलो. छान मराठमोळा मेनू होता, कोथिंबीर वडी वगैरे. अखेर मग आम्ही आमचे कळकट्ट कपडे बदलुन चांगले कपडे घातले. तेव्हा कुठे माणसात आल्यासारखं वाटलं. आमच्या बायका आमच्या आधी आम्हीच अडवलेल्या जागेवर येवून बसल्या होत्या. पुन्हा काही लोकांनी आमचं तिकडे सेट बद्दल कौतुक केलं. आम्हाला खुपच मज्जा येत होती आणि आतुन थोडंसं टेंशन ही होतं की नाटक काही विघ्नं न येता पार पडु दे. हा सेट तसा खुप कलरफुल होता आधीच्या सेटच्या तुलनेत. पुन्हा एकदा ३ घंटा झाल्या आणि सगळेच व्यावसायिक कलाकारांना बघायला आतुर असलेल्या नाटकाला म्हणजेच “तीन पायांची शर्यत” ला सुरुवात झाली. पडदा उघडला आणि तो भव्य सेट बघुन मी आणि सुनील आम्ही दोघेही खुप खुश झालो. आमच्या बायकांनी लगेच आम्हाला आमचे हात हातात घेवून कौतुकाची थाप दिली. मी आणि सुनील हे नाटक वेगळ्याच प्रकारे अनुभवत होतो. वेगळ्याच प्रकारे म्हणजे प्रत्येक सीन मध्ये कोणी जर कुठल्याही दरवाजा किंवा exit च्या आसपास गेलं की आमचं b. p. शुट व्हायचं ह्याच भितीने की काही पडायला वगैरे नको नाहीतर आमची आणि ह्युस्टन मंडळाची लाज गेली असती. बरं गम्मत अशी की लोकेश आणि संजय दादांना सेट ची बारीक सारीक माहिती होती पण शर्वरीला तेव्हढे बारकावे सेटबद्दल माहीत नव्हते त्यामुळे तिच्या सीन्सना आम्ही चांगलेच टेंशन मध्ये यायचो. एक सीन तर आमच्या कायमचा लक्षात राहील तो असा की त्या सीनमध्ये संजय दादा आणि शर्वरी ची धावपळ किचनच्या सिंकजवळ होती. १-२ वेळा तर शर्वरी almost सिंकवर भार देवून उभी होती आणि तेव्हा त्या मागचे panels खुप हलत होते. त्या वेळेला माझी आणि सुनील ची पाचावर धारण बसली होती. त्याच वेळेला सुनील मला म्हणाले की मी त्या सिंक खालचे screws नीट घट्ट केले नाहीत म्हणुन. मग तर काय आम्ही अजुनच टेंशन मध्ये. आमच्या बायका ही इकडुन खालुन हळु आवाजात म्हणत होत्या की का एवढा धडधड सीन आहे हा इकडे. तो सिंक थोडासा खाली वाकला होता. २-३ मि. ने तो सीन संपला आणि आम्ही इकडे सुटकेचा श्वास सोडला. खरंच कुठले joints कुठे, कसे आणि किती तकलादु आहेत हे आम्हाला बारकाईने माहीत असल्याने प्रत्येक सीन मध्ये कोण कुठे काय करतोय यावरून आम्ही ते नाटक बघितलं. पण एकुण खुप धम्माल आली. १ तासाने मध्यंतर झाला, आम्ही लगेच मागे गेलो आणि संजय दादांना त्या सीनची धम्माल सांगितली. ते म्हणाले आता पुढे काही असे सीन्स नाहीत. पण मी तरी सुनीलना म्हटलं की एवढे आलोच आहोत तर हे ४ screws घट्ट करूनच जाऊ आता. असं नको वाटायला नंतर की आपण इथपर्यंत आलो होतो आणि screws घट्ट नाही केले. पटकन आम्ही ते ४ screws घट्ट केले आणि परत जागेवर आलो. मध्यंतरानंतर नाटक पुन्हा सुरु झालं आणि आम्ही पुन्हा त्याच pressure मध्ये नाटक enjoy करू लागलो. एका सीन नंतर तर पूर्ण black out झाला आणि शर्वरी स्टेजवर होती. त्यात लगेच सुनील म्हणाले मला, ही स्टेजवर असताना black out वगैरे करू नका रे बाबांनो नाहीतर तिला torch वगैरे तरी दाखवा. एवढे हसलो आम्ही तिकडे. पुढच्या १ तासात नाटक संपलं आणि पुन्हा एकदा आम्ही इकडे सुटकेचा भला मोठ्ठा श्वास सोडला. आणि मग आम्ही निर्धास्त झालो