Homemade Vacation, Nishad Kanhere [classic english novels .TXT] 📗

होममेड व्हेकेशन

२८ एप्रिल २०१२, शनिवार.

जणु काही दिवाळी किंवा मोठ्ठा सण असवा तशी आम्ही दोघांनी घराची साफ़सफ़ाई केली होती. नुसती त्या दिवशीच नव्हे तर दिप्ती त्या मागचा अख्खा आठवडाच कामाला लागली होती. तिची तय्यारी नेहमीच अगदी जय्यत असते. पण हे सगळं कशासाठी सुरु होतं. सुयोगची "वा गुरु" ह्या नाटकाची टीम ह्युस्टन मध्ये येणार होती त्या शनिवारच्या रात्री. ते सगळे डॅलसवरुन शनिवारचा प्रयोग आटपुन ह्युस्टनमध्ये दाखल होणार होते. आम्हाला दोघांनाही खुपच उत्सुकता होती त्यांचं स्वागत करायची.
आम्ही दोघेही त्या रात्री मुलं झोपल्यावर बाहेरच्या हॉलमध्ये बसुन गप्पा मारत होतो. दिप्ती त्यांच्याशी कायम फ़ोनवरुन अपडेटेड होती. आता अर्ध्या तासाच्या अंतरावर आले, वगैरे वगैरे. आणि अखेर मध्यरात्रीच्या १२:१० वाजता त्यांची व्हॅन आमच्या अपार्टमेंटमध्ये पोहोचली. आम्ही दोघेही बाहेर गेलो. व्हॅनमध्ये लेडी ड्रायव्हर धरुन एकुण ९ जण होते. डॅलस-ह्युस्टन हा साधारणत: ४ ते ५ तासाचा ड्राइव्ह आहे. आणि आधी १ प्रयोग करुन लगेच एव्हढा प्रवास त्यामुळे सगळेजण जणु फ़ुलं जशी दर रात्री कोमेजावीत तसे कोमेजलेले दिसत होते. फ़ुलं ह्यासाठी म्हटलं कारण हे कलाकार नेहमीच आपल्या समोर टवटवीत होवून येत असतात.

कलाकारांमध्ये दिलीप प्रभावळकर, गिरिजा काटदरे, पूर्णिमा तळवळकर, अद्वैत दादरकर होते. नाटकाचे दिग्दर्शक विजय केंकरे आणि बॅकस्टेजचे प्रकाश खोत, किशोर इंगळे आणि जितेंद्र पाटील असे होते. आधी ठरल्याप्रमाणे अद्वैत आणि ३ जण बॅकस्टेजचे आमच्या घरी उतरणार होते. दिलीप प्रभावळकर आणि विजय केंकरे राम वाटवे च्या घरी आणि गिरिजा काटदरे, पूर्णिमा तळवळकर अनिल गोखल्यांच्या घरी उतरणार होते. पहिला हॉल्ट आमच्याकडे होता, अद्वैत आणि बाकीजणांनी त्यांचं सामान आमच्या घरी ठेवले. पण एक अडचण अशी होती की हे सगळे इकडे उतरल्यावर राम कडे अख्खा सेट उतरवताना मनुष्यबळ तितकसं नव्हतं, मग मी आमच्या गाडीतुन ह्या ४ जणांना राम च्या घरी घेवून गेलो. सगळ्यांच्या मदतीने सेट सेफ़ली उतरवला. आणि मग सगळ्यांचा निरोप घेवून आम्ही आमच्या घरी आलो मध्यरात्री च्या साधारणपणे १ वाजता. दिप्तीने अति उत्साहाच्या भरात ह्या सगळ्यांसाठी त्यांना न विचारताच प्रवासाचा क्षीण निघुन जावा म्हणुन पिठलं भात केला होता. पण एव्हढ्या रात्री सगळ्यांनी लवकरात लवकर झोपणं पसंत केलं. म्हणजे उपाशी नव्हते ते, मस्तपैकी कुठेतरी मध्ये प्रवासात थांबुन हवं ते नॉन-व्हेज खायला मिळालं होतं त्यांना, मग त्यावर पिठलं भात कसं काय? त्यांना मग त्यांच्या गाद्या, पांघरुणं, चादरी देवून, लाईट्स, बाथरुम च्या सुचना करुन आम्हीही झोपायला गेलो.

२९ एप्रिल २०१२, रविवार.
सकाळी मी पावणे सातच्या सुमारास उठलो. सगळेजण गाढ झोपलेले होते. दिप्तीही मग ७ वाजेपर्यंत उठली आणि आवरुन कामाला लागली. तिने आठवड्या अगोदर नाश्ता, दुपारचं जेवण, रात्रीचं जेवण असं प्रत्येक दिवसाचं श्येड्युल लिहुन किचनच्या भिंतीवर पिन-अप केलं होतं. ही सगळी टीम नाटकांतरचे पुढचे २ १/२ दिवस पाहुणचार घेणार होती, त्यासाठी हे दिप्तीचं किचनमधलं श्येड्युल होतं. त्या दिवशी नाश्त्याला इडली-चटणी होती. ८:३० पर्यंत एक एक करुन सगळे जण उठले. उठले म्हणजे काय स्वत:हुन नाहीच, आमच्याकडे त्यांना उठवायला २ जोकर्स होते ना. आयुष आमचा मोठ्ठा मुलगा आणि आदिश छोटा. त्या चंगु-मंगुनी सगळ्यांना उठवलं आणि ५ मि.त त्यांची गट्टीही जमली सगळ्यांशी. अद्वैत आणि जितेंद्र पाटील (जितु) आम्हाला आधीपासुन चांगलेच परिचयाचे होते. अद्वैतला मी आमच्या लहानपणापासुन ओळखत होतो, त्याचा भाऊ ओंकार दादरकर आणि मी, आमची सांगीतिक मैत्री होती, त्याचे आई वडील आणि माझे आई वडील चांगले सांगीतिक मित्र. त्यामुळे आम्ही तसे एकमेकांना चांगलेच परिचयाचे होतो. दिप्ती आणि अद्वैतने पूर्वी एकत्र अनेक संगीत नाटकांत कामं केलेली होती. त्यामुळे ते दोघेही उत्तम मित्र होते. शिवाय तिने सुयोगच्या २-३ नाटकांत कामं केल्यामुळे जितुशी चांगली ओळख होती. किशोर आणि प्रकाश आम्हाला आणि त्यांना आम्ही नवीन होतो. त्यामुळे १ स्वाभाविक जो संकोच असतो सुरुवातीचे १-२ तास तसा तो होता. आमची मुलं निरागसपणे तो संकोच कमी करण्य़ात हातभार लावत होती. आम्हाला कुठल्या ना कुठल्या कारणांनी भारतात जाता येत नसल्याने, आपल्या घरी एव्हढे पाहुणे अचानक बघुन मुलंही खुपच खुश होती. त्या दोघांनाही त्यांचे भाव मांडता येत नसले तरी ते किती खुश होते ते आम्हाला जाणवत होतो. लगेच मग सगळ्यांची मुलांशी गट्टी जमली. नाश्ता-पाणी झाल्यावर अंघोळीच्या आधी तर अद्वैत चक्क दोन्ही मुलांशी घरातच त्यांच्या वयाचा असल्यासारखा खेळायला लागला. आम्हाला दोघांना मात्र त्या दिवशी वेळेचं भान ठेवणं आवश्यक असल्याने आम्ही त्या सगळ्यांना पटापट आवरायला सांगितलं. दिप्तीने अगदी साग्रसंगीत जेवणाचा प्लॅन आखला होता. म्हणजे अगदी श्रीखंड होतं गोड्धोड म्हणुन. तसं श्रीखंड मीच केलं होतं, अहो काय विशेष नाही त्यात. घरात एग-बीटर असला ना की सगळं सोप्पं आहे चक्का फ़ेटणं. पाहुण्यांसाठी दिप्तीच्या मैत्रिणीकडुन स्पेशल चिकन-मसाला येणार होतं. आम्ही घास-फ़ुस वाले (व्हेजीटेरियन) असल्यामुळे आम्हाला भेंडी मसाल्याची भाजी आणि सोल-कढी होती. नाटक दुपारचं असल्याने सगळे जरा बेतानेच जेवले.
मला त्या सगळ्यांना बरोबर दुपारी १२:३० पर्यंत राम च्या घरी नेणं भाग होतं. ह्युस्टनमधला त्यांचा शो ३:३० चा होता. १ वाजेपर्यंत आम्ही सगळे राम च्या घरुन बेरी सेंटरला पोहोचलो. राम च्या घराहुन बेरी सेंटर अगदीच जवळ होतं. स्टेजचा ताबा मिळाल्या मिळाल्या किशोर, जितु आणि प्रकाश कामाला लागले सेट उभारायच्या. मराठी मंडळाचे कमिटीतले आणि बरेच उत्साही लोक तिकडे मदतीला आले होते. आश्चर्य म्हणजे तो सेट उभारायला नाटकातले कलाकार सुद्धा मदत करत होते. १ ते १ १/२ तासात अख्खा सेट उभा राहिला. बेरी सेंटरचं स्टेज आणि ऑडिटोरियम खुपच अप्रतिम होते. मुंबईतल्या चांगल्या थियेटरची आठवण होत होती. तिकडे घरी दिप्तीने मुलांची आवरण्याची जबाबदारी घेतली होती. ह्या वेळेस पहिल्यांदाच आम्ही आदिशला बेबी सिटींगला सलग ५-६ तास ठेवणार होतो, जेणेकरुन आम्हाला दोघांना नाटक बघता आलं असतं. बेबी सिटींग पण कोण हो तर आमची चांगलीच ओळखीची सई बापट, अचला आणि चंद्रहास बापट ह्यांची मोठी मुलगी. ते आमचे चांगलेच फ़ॅमिली फ़्रेंड आहेत. सईने हे बेबी सिटींग नुकतंच प्रोफ़ेशनली सुरु केल्याने आम्ही निर्धास्त झालो होतो. तरीही आदिश आणि सई एकमेकांना तसे ५-६ तासांसाठी नवीनच. ह्या आधी नेहमीच आम्ही आलटुन पालटुन कार्यक्रम बघत आलो होतो. जास्त वेळेस मीच शास्त्रीय संगीताच्या मैफ़ेलींना जात असतो. केवळ दिप्ती मुळे मला हे इकडे शक्य होतं. नाहीतर खुपच कठीण आहे मुलांची सोय करुन असं काही एन्जॉय करणं. पण ह्या वेळेला दिप्तीने ठरवलंच होतं की नाटक दोघांनी दुसरया रांगेत बसुन बघायचं. कित्ती वर्षांनी हा योग जुळुन आला होता. मनात थोडीशी धास्ती होती की जर आयत्या वेळेस सई चा फ़ोन आलाच तर मी जाणार होतो नाटक सोडुन. बरयाच वर्षांनी दिप्तीला नाटक ह्या विषयात राहायला मिळणार होतं, त्यामुळे तिची उत्सुकता स्वाभाविकपणे माझ्याहुन कईक पटीने जास्त होती, आणि म्हणुनच आम्ही हा निर्णय घेतला होता. दुसरया रांगेत अगदी स्टेजच्या सेंटरला मी २ सीट्स अडवून ठेवल्या होत्या. नाटक सुरु होईपर्यंत आम्ही दोघेही मागेच ग्रीन रुम मध्ये कलाकारांना काय हवं नको ते बघत होतो. मंडळाची माणसं होतीच हे सगळं व्यवस्थित करायला, पण दिप्तीला सगळे चांगलं ओळखत असल्याने ती हक्काची मदतनीस वाटत होती सगळ्यांना. त्यात मग आम्ही दोघांनी दिलीप काकांबरोबर २-३ फ़ोटोज काढुन घेतले. दिलीप काका एव्हढे चांगले आहेत मनाने की ते स्वत: म्हणाले की १ अजुन जरा क्लोज-अप मध्ये काढ. त्यांच्या त्या दिवसातला तो पहिला फ़ोटो असावा, त्यांना काय माहीत होतं की नाटकानंतर लोक त्यांचे एव्हढे फ़ोटो काढुन त्यांना बेजार करणार होते ते.
तिसरी घंटा झाली आणि आम्ही दोघांनी आमची सीट पकडली. प्रेक्षकवर्ग येवून बसुन तोपर्यंत सेटल झाला होता. अनाउंसमेंट झाली, ऑडिटोरियममधले लाइट्स बंद झाले आणि अनाहुतपणे आम्ही दोघांनी हात हातात धरला. मला अचानक मी मुंबईतल्या पार्ल्याच्या दीनानाथ हॉल किंवा बोरिवलीच्या ठाकरे मध्ये नाटक बघतोय की काय असंच वाटलं. मी आणि दिप्तीने पूर्वी खुप नाटकं बघितली होती मुंबईत. त्यावेळेच्या सगळ्या आठवणी सरकन त्या अंधारतही मनातुन धावत गेल्या. नाटक सुरु होण्याआधी त्या अंधारात आमचा हात हातात असताना दिप्ती नेहमी मला गालावर बेसावधपणे पापी द्यायची, होय गालावरच, आणि मग मी ऑकवर्ड व्हायचो. ह्या वेळेस ते ही आठवलं आणि सुपर योगायोगाने आम्ही दोघांनी त्या अंधारात एकमेकांकडे बघितलं. तेव्हा त्या अंधारात आमच्या लुकलुकत्या डोळ्यांनी एकमेकांना ती आठवण सांगितल्याचे भाव आमच्या चेहरयावर होते. पण प्रत्यक्षात ती आठवण उतरणार नव्हती त्या वेळेस हे दोघांनाही समजत होतं. कदाचित लग्नानंतर ९ वर्षांनी, २ मुलं झाल्यावर जसं सगळ्यांचं होतं तेच झालं असेल. पण आम्ही दोघे खुपच खुश होतो.
नाटक खुपच अप्रतिम होतं. मी वास्तविक अद्वैतचं काम अगदी पहिल्यांदाच बघत होतो आणि तेही एव्हढ्या जवळुन. "जावई माझा भला" मधला त्याचा अभिनय मी बघितला होता पण ते टी. व्ही. वर, प्रत्यक्षात नाही. सगळ्यांनी उत्तम कामं केली नाटकात. मध्यंतरात पुन्हा आम्ही दोघेही मागेच ग्रीन रुममध्ये. तिथल्या गमतीदार गप्पा ऐकत होतो. मी नेहमीच बघितलंय की कलाकारांना कुठल्याही प्रयोगाच्या मध्यंतराच्या वेळेस कुठले तरी विनोदी प्रसंग, अनुभव आठवतात आणि मग ते तिकडे सांगत असतात. ते ऐकायला खुपच मज्जा येत होती. दिलीप काकांनी सुद्धा १-२ किस्से सांगितले. मध्यंतर संपला, मी जास्त टेंशन मध्ये होतो कारण समजा आदिशसाठी फ़ोन आलाच तर मला एव्हढं चांगलं नाटक सोडुन जावं लागणार होतं. नाटक संपलं, मंडळाने सर्वांचे आभार मानले. विजय काकांनी सर्व कलाकारांची ओळख करुन दिली. आश्चर्य म्हणजे अद्वैतचं नांव घेतलं तेव्हा प्रेक्षकांमधुन शिट्ट्या आल्या, सगळ्यात मोठी पावती होती ती अद्वैतच्या कामासाठी ह्युस्टन च्या प्रेक्षकांकडुन. अपेक्षेप्रमाणे सगळे सोपस्कार झाल्यावर सर्वांनी कलाकारांभोवती गराडा घातला होता. दिलीप काका तर अगदी त्या सगळ्यांत हरवुन गेले होते. नशीब की ते चांगलेच उंच असल्याने त्या गर्दीतुनही ते कुठुनही दिसत होते. नाटकानंतरचा हा कार्यक्रम तब्बल १ तास तरी चालला. मी मंगळवार आणि बुधवार ऑफ़िसला जाणार नव्हतो. पण नाटक झालं, नाटकानंतरचा तो सगळा माहोल बघितला आणि तेव्हाच सोमवारी सुद्धा सुट्टी घ्यायची हे मनाने अगदी पक्क केलं. दिप्तीला ते मी रात्री नेहमीप्रमाणे उशीरा संगितलं. ती खुपच खुश झाली.
नाटकानंतर सगळ्यांनी राम कडे डिनरला भेटायचं ठरलं होतं. मुलांना सई कडुन राम कडे आणण्याची जबाबदारी माझ्यावर होती प्लॅन प्रमाणे. मी तडक बापटांच्या घरी निघालो. दोन्ही मुलांनी खुप को-ऑपरेट केलं होतं. मी पोहोचेस्तोवर आदिश झोपून उठला होता आणि आमच्या दोघांची वाट बघत सई च्या पोटावर झोपला होता. त्याचे डोळे आम्हा दोघांपैकी एकाचा तरी चेहरा कधीही बघायला मिळेल या आतुरतेने दरवाज्याकडे लागले होते. मी पोहोचेपर्यंत तो शांत होता, मी तिकडे पोहोचताच तो अगदी हापसा-हापशी रडायला लागला. मी त्याला जवळ घेतलं आणि पाठीवरुन हात फ़िरवला. माझी ती शाबासकीच होती त्याला, कारण त्या दिवशी त्याने खुपच मोठ्ठं काम केलं होतं आमच्या दोघांच्या दृष्टीने. आयुष चांगलाच स्वतंत्र झाल्याने त्याचा काहीच त्रास नव्हता. दोघांचे कपडे बदलुन, सईचे मनापासुन आभार मानुन मी दोघांना घेवून राम कडे आलो.
राम च्या घरी नुसती झुंबड होती तेव्हा. आदिश आणि दिप्ती, माय लेक भेटले ५-६ तासांनी. दोघेही रडले भरपुर. आदिश मोकळा झाला, स्वत:चं कौतुक करायला लोकांमध्ये मिसळला. पूर्णिमाने दोघांना बघितल्यावर बरेच फ़ोटो काढले. आदिश, रुही (रामची धाकटी मुलगी) हे मग कलाकारांसाठी सेलिब्रिटी ठरले होते. त्यांना कडेवर घेतलं जात होतं, फ़ोटो काढले जात होते, शुटींग होत होतं. आयुष मात्र त्याच्या वयाचं तिकडे कोणी नसल्याने अगदी एकटा पडला होता. रामचा मोठा मुलगा रोहिल घरी आला नव्हता, म्हणुन आयुषचा अपेक्षाभंग झाला होता. मी ते जाणलं होतं पण एव्हढी गडबड होती की मी "रोहिल लवकरच येईल" हे आश्वासन देण्यापलीकडे काही करु शकत नव्हतो. त्यात अद्वैत नाटकानंतर त्याच्या ओळखीच्यांबरोबर थोडा बाहेर गेल्यामुळे आयुषला तोही दिसत नव्हता. इकडे डिनर, गप्पा, धम्माल, फ़ोटो सेशन, शुटींग चालुच होतं. मागे रामने हळु आवाजात शास्त्रीय संगीत लावलं होतं. मधुनच कधी गोंगाट कमी झाला की ते ऐकु येत होतं. थोड्यावेळाने अद्वैतची एंट्री झाली. एव्हढ्या गडबडीत कोणला कळालंच नाही तो आल्याचं. आयुषने मात्र अचानक त्याला जाऊन मिठीच मारली. त्या गडबडीत, गोंधळात सुद्धा माझ्या नजरेने ते दृश्य अचुक हेरलं होतं. आम्ही भावंडं लहानपणी आमचा मामा आल्यावर ज्या प्रकारे धावत जात असु तसा तो धावत जाऊन बिलगला होता. आयुषला त्या वेळेला त्याच्या वयाचं कोणीतरी आल्यासारखं वाटलं होतं. तो सहसा इतका फ़्रेंडली होत नाही पटकन कोणाशी, पण सकाळी अद्वैत घरात मुलांबरोबर खुप फ़ुटबॉल खेळला होता, त्यामुळे अद्वैतला बघुन आयुषला तो आपल्या जवळचा असल्यासारखा वाटला असावा. त्यावेळेस माझ्या मनात विचार आला की मी अमेरिकेत राहायचा निर्णय घेतलाय तो बरोबर तर आहे ना? आयुष आणि आदिश अनवधानाने त्यांच्या एकुलत्या एक सख्ख्या मामापासुन दुर तर जात नाही आहेत ना? त्यांना मामाचं प्रेम भरपुर मिळायलाच हवं. त्यांचा मामा सुद्धा खुपच प्रेमळ आहे.
एकीकडे फ़ोटोसेशन, शुटींग चालुच होतं. सगळेजण अगदी हावरटासारखे, कधीच मिळणार नाहीत म्हणुन ओरबाडुन घ्यावेत असे फ़ोटो काढुन घेत होते, त्यात आम्हीही आलोच. दिलीप काका तर अगदी केविलवाणे दिसत होते पण एकदाही कोणाला फ़ोटोवरुन हिरमुसलं केलं नाही. खरंच खुपच साधे आणि मनाने चांगले आहेत ते.
मध्येच विजय काकांना मी वॉल-मार्टला घेवून गेलो. त्यांना पुढच्या प्रयोगाआधी नवीन खुर्ची हवी होती नाटकातली. तिकडे एक अर्धा तास गेला असेल आमचा. त्या छोट्याशा प्रवासात विजय काकांशी नाटकाविषयी खुप गप्पा मारता आल्या. मग आम्ही परतलो.
११ वाजले होते तोपर्यंत. मुलं खेळुन एव्हढी दमली होती की वॉकमन मधली बॅटरी डाउन होताना कसा आवाज येतो तसं काहीसं बोलत होती. बाकी बरेचजण आपापले आवडीचे फ़ोटो काढुन घरी परतत होते. फ़ेसबुक ह्या ताज्या फ़ोटोंच्या प्रतीक्षेत होतं, कारण हे ताजे फ़ोटो दुसरया दिवशीपर्यंत फ़ेसबुकवर पडणार होते. आम्ही ही निघायची तयारी केली. तिथुन येताना आमच्या बरोबर अद्वैत, किशोर आणि प्रकाश होते. जितु त्याच्या भावाबरोबर नाटक संपल्या संपल्याच अदृश्य झाला होता. तो एकदम बुधवारी एअरपोर्ट ला उगवणार होता.
रात्री ११:३० पर्यंत आम्ही घरी आलो. मुलांनी सुद्धा त्या दिवशी पुढे अर्धा तास घेतला झोपायला. मुलांचं सुद्धा आपल्यासारखंच असतं, कोणी घरी पाहुणे आले