Dating a Geek, Crimson Skye [find a book to read txt] 📗

lang ang ilaw niya at medyo nagloloko pa yong iba. Ito ang rason kung bakit ayaw ni Nicholas ng night class. Lalo na nang maalala nito ang pagkamatay nung mga suicide victims. Nangilabot tuloy ito. Naniniwala pa naman ito sa mga multo. Sinabayan pa ng sunod-sunod na pag-indap ng mga light post sa likuran nito. Para tuloy itong ipo-ipo sa bilis ng paglalakad na may kahalong sigaw pa papalabas sa University. Muntik pa ngang madapa sa pagmamadali. Hindi napansin nito na may nalampasan na siyang tao. Actually, aware naman ito na may nalampasan sya sa may gate hindi lang nito pinansin at hindi rin nag-dare na tingnan pa. Pero sad to say, it was Paige. She tried to call him out pero nagtatakbo nalang ito palayo sa kanya. Naiwan tuloy yong isa na confused sa pagtakbo ng kaibigan.

Anyare? Paige run a hand over her blonde hair sabay upo sa sidewalk. Isang malaking pack bag ang nasa likod nya. Daig pa nya ang maga-out of town sa laki ng bag na yon. Dun kasi nakalagay lahat ng mga gamit nya. Pinalayas na kasi sya nung bruha nyang land lady. She had made up her mind too. Nakakalungkot lang isipin na hindi na nya matutupad yong promise nya. Paige let out a sigh. Nakakasilaw na mga headlight ng mga sasakyan ang dumadaan sa harapan nya, one after the other. Pinagmasdan lang niya ang mga ito saka nagpakawala ng isa pang buntong-hininga. Kung pinayagan lang sana siya ni Stephen na tumira sa bahay nito, may tyansa pa sana syang maghanap ng trabaho. Pero hindi naman nya ito masisisi. Stephen had his own life too. A lucky one. Naisip nya si Nicholas. Hindi talaga pwede si Nicholas. Nakakatakot kaya ang mama nito. Tapos, ang dami pa nitong kapatid. Ayaw naman niyang makidagdag pa sa problema ng mga ito. Napakamot si Paige sa kakaisip. Matapos ang ilang sandali, may narinig siyang usapan papunta sa kinauupuan nya. Galing yon sa University. Siguro mga night class students. Nagulat nalang siya ng makita nya si Tiffany kasama ang mga friends nito. Pambihira! Ngayon pa lang magsisiuwian ang mga yon? Paige hurriedly hid herself on the thick bushes on the side. Tyak na pagtatawanan kasi siya nito pag nakita yong bag na dala-dala niya. Maya-maya pa’y may sumunod na sasakyan kung saan naman sumakay ang mga ito. Paige smirked. Kilala kasi nya kung sinong driver. No other than Christopher. Ang sweet pa nga nung dalawa e. Perfect talaga sila. A match made in hell. Nang makaalis ang mga ito, umalis na rin si Paige. Mas mabuti pa na maghanap nalang siya ng panibagong lugar na pwedeng magpalipas ng gabi. She put on her close-fitting cap and walked away. Mali siguro yong desisyon nya na sa University matulog.

 

***

 

Stephen watch as the car drove away. Chineck rin niya ang simulator. Meron kasi itong nadetect na panibagong virtual blueprint. He flip the virtual projection to the right. May basement pala ang research building na yon. Malamang yong doorway kung saan muntik na syang mahuli kanina, dun siguro ang entrance. If he was not mistaken, Christopher might be involved in something. He twisted his lips, placing his arms in the opened window of his car with his fingers on his forehead. Sumasakit kasi ang ulo niya kakaisip sa mokong na yon. Kung hindi lang naka-lock yong pinto ng research lab nung balikan nya kanina, matagal na nyang napasok yong takteng secret basement na yon. Mukhang nag-iingat na rin ang mga yon a. May pasecure-secure na rin ng mga facility nila. University pa ang tawag dito? May secret basement na authorized personnel lang ang pwedeng pumasok? Tapos yong nag-utos na i-locked down yong basement e hindi naman stockholder ng University. In-charge lang naman yong Gregory na yon. Halos lahat kaya ng stockholder ng institution ay nasa ibang bansa. Putting back all his stuff inside his bag, he turned the ignition on. Naiirita lang siya sa tuwing naaalala nya yong Christopher na yon. Ewan ba kung bakit. Stephen slid his phone open. After a few taps and slides, inihagis na niya ito sa tabi nya saka pinatakbo ang sasakyan palabas ng University. He got leads somehow. Three days won’t be that long. Pero mabagal pa rin ang flow ng investigation nya. Kahit na hindi masyadong nag-iexpect ang Bureau mas maganda kung mag-iiwan man lang siya ng konting updates. A silhouette of a girl caught his attention as he drove down the walls of the Hartford. Nalampasan na nya ito nang bigla siyang matigilan. Paige? What the heck is she doing outside the University at this time? Stephen shook his head and drove away. Wala naman siyang magagawa para dito.

Napansin ni Paige yong familiar car na lumampas sa kanya sa di kalayuan pero mas pinili na rin nitong wag nalang itong pansinin. Marami naman kasing ganung type ng sasakyan. She shove her hands into the pocket of her jeans and walked at a dawdling pace. Stephen watched her at the rearview mirror of the slow-moving car. He took a sigh and gathered his speed. Naaawa siya dito pero ano ba ang pwede nyang gawing tulong? On top of anything, he could not drag her into the things only he should be aware of. Baka lalo lang nitong ikapahamak sa huli.

Paige was about to take her next step nang matanggal yong yapakan ng sapatos nya. Wala tuloy itong nagawa kundi tumigil at pagtyagaang ayusin ang nasirang sapatos. Kelan pa nga ba huli siyang bumili ng gamit para sa sarili nya? Her face turned awful and wretched. Mama lang naman kasi niya ang bumibili ng gamit niya. Yong ibibili nya nun ipangkakain nalang nya. Hayyyy. Kelan pa ba matatapos ang misery nya? Inexamine nya yong sapatos. Wala. Wala nang pag-asa. Maybe it was the time to buy another one. Okay lang. Magyayapak nalang siya. A screeching of tires followed after a moment. May tumigil na sasakyan sa tabi niya. Agad naman siyang tumakbo papalayo dito. Baka kasi kidnapper o kaya yong nangunguha ng kidney! Napakunot-noo sya kasi ito rin yong sasakyan na dumaan kanina.

“Get in.” Narinig niya. It sounded like Stephen. Nag-aalangan pa syang lumapit dito. A light had been turned on, and it was really him. Stephen faintly smiled and waved his hand.

Nakahinga si Paige nang maluwag. “Ikaw pala yan.”

“Sakay na.”

Agad naman siyang sumakay dito kahit nung una e nag-aalangan pa siya. She tug the seat belt on her side. Mabilis namang pinatakbo ni Stephen ang sasakyan. Nakakabingi ang katahimikan sa loob. Sobrang lakas pa ng aircon. Para tuloy siyang nasa North Pole na awkward ang atmosphere.

“Bakit ka tumakbo kanina?” Narinig niyang tanong ni Stephen, without even looking at her. Ganoon ba talaga makipag-usap ang mga driver? Kelangan sa daan lagi nakatingin?

“Akala ko naman kasi kidnapper ka,” tugon niya, medyo awkward pa rin.

“Saan ka tutuloy ngayon?” 

Parang hindi nito narinig yong joke niya. Change topis agad? Kahit papaano joke na yon para sa kanya. Ano ba naman yan? May kasungitan rin palang taglay tong si Stephen. Napaisip tuloy siya ng isasagot, yong tipong hindi siya masyadong magmumukhang pathetic dito. “A-Ah... Dun ako tutuloy sa bahay ng friend ko. Papunta na nga ako e.” Oo. Kasinungalingan. Nahihiya kasi siyang sabihin na sa University sana siya matutulog. Paige suddenly saw the cynical smile that was twisting on his lips. “Ano namang ibig sabihin ng ngiting yan?”

Stephen turned to her. “Naku-curious lang kasi ako kung sino yong friend mo na yon.” Napatigil ito sabay sabing, “Si Nicholas?” He saw the glint of lie on her eyes. Alam nga naman pala nitong silang dalawa lang ni Nicholas ang kaibigan nya. Kasasabi lang niya dito. Ilang oras pa lang ang nakakaraan, remember?

Napayuko tuloy si Paige. Then, the traffic light turns red for a halt. Stephen pulled the brakes and the screeching of tires came after. Napatingin ito sa kanya. Hinihintay ang pagsasabi nya ng totoo. Nagkaroon rin sya ng lakas ng loob para tingnan rin ito, and she finally end up raising her both hands in defeat. “All right. All right! I lied.” Amin niya. “Wala naman talaga akong tutuluyan. Sa University nga sana ako matutulog kaso natakot naman ako bigla. Baka kinabukasan ako na ang laman ng headlines ng mga dyaryo… kaya naman umalis nalang ako kahit na hindi ko naman alam kung san ako pupunta. Tapos yon, bigla ka nalang nagpakita. Akala ko talaga kidnapper ka!”

Hindi alam ni Stephen kung matatawa ba sya o ano. Hindi kasi inalis ni Paige yong part na napagkamalan nitong kidnapper sya. E kung kidnapper man sya, wala rin naman syang makukuhang ransom dito. Mas pinili nalang tuloy niyang manahimik baka matawa lang sya. He accelerated and engage gears to a moderate speed as the light turns to a go.

After some time, nagsalita ulit si Paige, “Nakita ko kaya itong sasakyan mo nang umalis sa University kaso hindi ko lang pinansin kasi marami namang katulad na model ‘to.” Napasulyap siya kay Stephen. “Bakit ka nga pala bumalik?” Alam naman niyang dahil sa kanya gusto lang niyang marinig yon galing kay Stephen. At least, maibalik kahit one fourth nung pride nya.

Stephen smirked. Alam naman niyang alam ni Paige na bumalik siya dahil naawa siya dito. Hindi naman kasi sya ganun kacold-blooded. Minsan lang. And yes, he was breaking the rules again. Pero ano bang magagawa niya? Alangan namang hayaan nalang niyang matulog ito sa sidewalk? Paano kung masagasaan o kaya ma-hit and run ito? It would not bring him at peace for all his life. Kelangan lang hindi ito makarating sa Intel. He gazed at her, “I just can’t let you sleep somewhere. Konsyensya ko pa.”

Naningkit ang mga mata nito. “So, you’re allowing me to stay at your place?”

“Not exactly,” he retorted, stirring the wheel with a hand habang yong isa nakapatong sa bukas na bintana nung sasakyan. “Just for tonight.” She heard him say. Napasimangot naman si Paige saka napabuntong-hininga. Akala pa naman niya one week na ang palugit nito. Pero okay na rin kesa sa kalye matulog.

Nakamasid si Paige habang dumadaan sila sa Wisconsin Boulevard, just blocks away from the University. Wala naman pala itong masyadong pinagbago, full of life and well-run pa rin. Natigilan siya nang maalala ang isang pamilyar na lugar. Malapit lang yon. Sure na sure sya. She looked around every corner but it was so dark that she cannot figure out exactly where it was. Halos isang taon na rin ang lumipas at may ibang bagay na nabago dito hanggang sa lumampas na nga sila sa lugar na yon. Siguro sa ibang araw nalang niya ito hahanapin.

Maya-maya pa’y nakita na lamang ni Paige na lumiko ang sinasakyan nila gawing kanan at huminto sa harap ng pamosong Grand Shire Hotel, the well-known hotel in town! Grabe ang ganda pala talaga nito! Paige stared in awed of its towering height and beautiful façade. They drove into the ample parking area sa tabi ng hotel. And most cars na naka-park dito ay luxury cars na pagmamay-ari ng mga kilalang personalidad. Hula lang nya yon pero may possibility di ba? Stephen rolled up the window and turned off the lights. Napatanga naman si Paige habang tinitingnan itong siniwitch-off ang ignition ng sasakyan. Totoo ba talaga? Dito sya nakatira? Afford nya as in? Kung ang tuition nga sa Pristine e keri nito, may dapat pa bas yang ipagtaka?

 

Napansin siguro nito ang pagkunot ng noo ni Paige kaya ito lihim na napangiti. Stephen gathered his things and said, “We’re here. Baba na. What are you waiting for? Christmas?” Raising a brow, she stepped out of the car at parang PA na susunod-sunod kay Stephen sa reception hall. She could not believe her eyes. Hindi man lang niya iniisp na makakatuntong siya sa ganun ka-exclusive na hotel. The attendants greeted them as they enter the hall. Kapansin-pansin ang loob nito. Napakaganda at mukha talagang mayayamang tao ang nakatira dun. Noticed by the exquisite design na nakaukit sa mga pader. High standard carpet and tiling pa ang gamit sa sahig! Astig talaga! Lalo tuloy na-enhance ang ganda ng lugar. May dancing fountain pa sa gitna na halos abutin na yong nakabitin na golden chandelier sa kisame! Paige gazed