25th Hour, Micah Fruto [e book reader pdf txt] 📗

ako ng upo ko sa kama, "Anong sabi niya?"

"Akala ko rin kung anong sasabihin. Sabi niya nangungumusta lang daw siya. Pero sa tingin ko may alam yun na kung ano.." tumingin siya sa akin, "Sa bahay niyo daw ba ikaw mag-christmas?"

Tumango ako nun. Christmas would be great.

"Pwede bang sa amin ka mag-christmas?" tinanong ko si Kay, "Isama mo sina uncle. Kailangan ko lang ng kakampi. Ng kausap.." ngumiti ako sa kanya, "Pwede ba? Please Kay. Pwede ba?"

Ngumiti siya sa sa akin tapos ginulo yung buhok ko.

"Ano ka ba! Ang lakas mo kaya sa akin!"

Kuamin kami sa labas ni Kay nung gabi na iyon. Siguro pinapasaya niya lang ako at para na rin makalimutan ko yung problema ko. Makakabuti na rin siguro yun. Ikukuwento ko rin kay Kay, pero hindi na muna ngayon. Kasi naman kapag lalo kong naaalala, lalo lang mahirap kalimutan yung nangyari.

Busog na busog ako nung makauwi kami. May take-out pa nga si Kay at ako eh hindi ko rin naubos yung pagkain ko pero hindi ko na naisip na dalhin pa. Medyo madilim na nung nakabalik kami sa boarding house.

Eksakto namang nung nasa tapat na kami at bubuksan namin yung pinaka-gate, kasabay namin yung dalawa. Si Carlo at Jasper. Galing din sila sa labas. Napansin nga niya ako eh.

"Mauna ka na.." pinapauna niya akong pumasok doon sa gate.

"Ikaw na, ikaw naman nauna sa gate."

Napaka-seryoso ng mukha niya nun.

"Ikaw ang babae, ikaw na ang mauna."

"Ikaw na yung nasa tapat, ikaw na ang mauna.."

Pati ba naman gate ngayon issue pa?

"Oh.. whoa.. wait wait.." sabi ni Carlo na napansin na masyado na kaming nag-iinit. "Para walang away, ako na ang mauuna. Then si Kay. Tapos kayo maiiwan."

Nagulat na lang ako nung sinabi niyang..

"Hindi na, ako na mauuna." tapos pumasok siya sa loob at nagdire-diretso sa pag-akyat sa second floor.

Nakatingala lang si Carlo nun. Tumingin siya sa akin at parang kakaiba na yung expression ng mukha niya.

"Pasensya ka na Riel ha.." sabi niya na parang nagpapaliwanag sa akin, "Pagpasensyahan mo na si Jasper. Talagang malaki lang problema niya ngayon." umiling-iling pa siya. "9 years since huli ko siyang nakitang ganyan.."

"9 years na ano?"

"7 years old siya nung huling umarte ng ganyan. Walang pakialam sa mundo. Wala sa sarili. Pati nga sa akin parang galit yan kagabi pa.."

"It's been 9 years the last time he cried. Ngayon lang uli nasundan."

*******************

Umakyat na kami ni Kay nung gabi na iyon sa room namin. Ako naman eh walang magawa kung hindi mag-isip. Nine years? Ang tagal na nun ah. Maybe Carlo meant something like.. 'Ngayon lang siya umiyak ng seryoso?' Hindi naman pwedeng...

Teka, hindi nga ba? Umiyak siya kagabi? Bakit? Dahil sa akin?

Nah. Masakit mang maggaling sa akin, sinabi niya na may mahal siyang iba. And yes, ako yung talo dito kasi... nasasaktan ako. Nasasaktan ako sa dahilan na alam ko na yung sagot ayaw ko na namang harapin.

Hindi katulad nung Monday na nangyari sa 24th hour, nakatulog naman na ako. Balak ko na rin kasing pumasok kinabukasan at kaya ko naman na. Isa pa, hindi na ako kulang sa tulog. Alam ko sa sarili ko na may problema pa rin ako, pero sabi nga nila, you must learn how to move on.

Maaga ako at si Kay na nakarating sa school. Kapapasok ko pa lang sa gate eh hindi na maganda ang sumalubong sa akin. Ang daming nakatingin sa akin. Yung iba nga na tinignan ko rin pabalik, iniiwas nila yung tingin nila. Anong meron? May dumi ba ako sa mukha? May alam ba sila na hindi ko alam? O baka naman si Kay ang tinitignan nila?

"Hey, bakit nakatingin sila sa iyo?" tinanong ko si Kay habang naglalakad kami ng mahina lang, "Anong meron?"

"Hindi sila sa akin nakatingin.." diretso pa rin siya maglakad, "Sa iyo."

Nung una eh hindi pa ako nag-react sa sinabi niya. Kaya lang nag-sink na sa utak ko.

"Err.. why? Why're they looking at me as if--"

Hindi ko na natapos yung sasabihin ko dahil bigla na lang may tumayo sa harapan ko at tinulak ako ng sobrang lakas sa kaliwang balikat ko. Napaatras ako ng kaunti. Medyo nahulog pa yung bag ko.

Tinignan ko naman kung sino.

"Mandee ano bang problema mo?!?" napikon kaagad si Kay sa kanya.

Si Mandee eh nakatingin lang sa akin na parang galit na galit na hindi mo maintindihan.

"Nagpakita pa ang makapal ang mukha!" sabi niya ng malakas doon sa hallway.

Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang sagutin kaya nanahimik lang ako. Tinignan ko lang siya. Si Kay naman ay hindi nakapagpigil, siya na ang sumagot sa akin.

"Ikaw nga yung makapal ang mukha diyan!" tinulak din ni Kay si Mandee, "Huwag na huwag mong itutulak yung pinsan ko dahil baka masaktan ka!"

"Ano bang pakialam mo dito Kay?!? Ikaw ba ang kinakausap ko?" sinabi ni Mandee sa kanya, "Si Riel hindi ikaw!" sumigaw uli siya, "Bakit ba kailangan ikaw ang sumagot para sa kanya?!" tumingin siya sa akin, "Ano Riel?!?"

Alam ko na ayaw kong patulan si Mandee. Pero wala akong magagawa kundi sumagot para matigil na.

"Paano akong sasagot sa iyo eh hindi ko nga alam ang pinagsasasabi mo?"

"Nagkukunwari ka pa eh!" susugod sana siya kaya lang inawat siya nung mga nasa likod niya, "Impostor!"

Kinabahan ako nun sa sinabi niya. Impostor? Ako? Ano na naman bang ginawa ko?

Halata niya sigurong puzzled yung mukha ko kaya tinuloy niya.

"Hindi lang ako nakasama sa recollection kung anu-ano na yung pinagkakalat mo!" namumula na yung buong mukha niya, "A.L.? Palibhasa naiinggit ka sa akin na nasa akin ang attention at awards tapos ikaw na nagke-claim na ikaw si A.L.? Ako si A.L.! Alam mo yan!"

So nagagalit siya na pinagkakalat ko na ako si A.L.? Teka, ako? Impostor? Nagkakalat?

"I don't know what you're talking about.." sabi ko sa kanya ng mahinahon, "I really don't."

"Palibhasa yung mga probinsiyanang katulad mo kulang sa pansin!" dinuro niya ako sa dibdib ko.. tinulak-tulak niya ako kaya napaatras ako ng napaatras, "Kung hindi pa madudulas si Ronnie sa akin na ikaw daw si A.L., hindi ko pa malalaman!"

Si Ronnie? Nadulas si Ronnie.

"I didn't! Wala akong sinasabi!" sinigawan ko na rin si Mandee nun.

Wala akong pinagkakalat. I never did. Kahit alam ko na ako yun, ayaw kong malaman nila.

Paatras pa rin ako ng paatras nun. Ang sakit nung pagtulak sa akin ni Mandee. Ayoko siyang patulan dahil ayoko na ng gulo. Kahit ngayon...

Hindi ko naman napansin na kakaatras ko eh may naapakan ako. Paglingon ko..

"Leave her alone." sabi niya na parang wala lang sa kanya.

"Pero Jasper alam mo ba siya eh--"

"I don't care what she is! Just leave her alone." sinubukan niyang dumaan nun na parang hindi niya ako napansin.

Gumilid na lang ako.

"Jasper mapagpanggap itong babaeng ito alam mo?"

Nainis yata si Jasper kaya huminto siya at humarap kay Mandee.

"Mandee just stop!" nanahimik kaming lahat nun, "Kahit ikaw naman eh, matagal mo nang ikini-claim na ikaw si A.L. pero na-prove mo ba? Hindi 'di ba? She's.." tumingin siya sa akin, "She's not claiming anything.. so just stop!"

Pagkatapos niyang sinabi yun eh hindi na nagsalita si Mandee. Bakit niya nga uli ginawa yun?

Mabilis na naglakad si Jasper nun. Ako naman eh hindi ko napigilan yung sarili ko, hinabol ko naman syia doon sa hallway. Hindi ko alam kung napansin ba niya ako, pero sinabayan ko siya.

Nung una natatakot pa ko na magsalita. Tinignan ko lang siya saglit tapos nagsalita na rin ako.

"Hindi mo naman kailangang gawin yun.."

"Hindi ko ginawa yun para kanino.." hindi niya ako tinignan, "Masyado na akong pagod sa ganyan! Ayoko na."

Halata kong ayaw niya akong kausapin. Ewan ko ba, parang masyado siyang nagagalit sa akin. Hindi ba dapat ako yung magalit sa kanya?

Naiwan akong nakatayo doon at lumalakad pa rin siya.

"JASPER ANO BA!!!" wala na akong pakialam kung may mga tumingin. "Kung galit ka sa akin dahil nagpanggap ako sana alam mo naman yung reason ko kung bakit ko ginawa yun! Sana naman makinig ka!"

Huminto siya nun tapos bumalik sa akin. Hinawakan niya ako sa braso ko.

"Alam mo kung bakit ako galit? Hindi dahil nagsinungaling ka! Hindi dahil nagpanggap ka!" seryosong-seryoso siya nun at nakatingin siya sa mata ko, "Galit ako sa iyo dahil hindi ko na alam kung sino ka!" habang sinasabi niya iyon eh lalong humihigpit yung paghawak niya sa akin.

"Ako pa rin yun! Ako pa rin si Riel na nakilala mo!"

"Yun na nga eh! Hindi ko alam kung sino ba yung nakilala ko.." iniwas niya yung tingin niya sa akin, "Dahil hindi ko alam kung alin yung totoo sa pagpapanggap."

Binitawan niya ako nun at lumayo siya ng kaunti sa akin.

"Hindi ko alam kung totoo ba yung taong minahal ko..."

Nakatayo lang ako doon at umiiyak. Yumuko ako nun at hindi na ako makakilos.

Teka lang...

Mahal niya ko?

*** *********

Hindi naman ako nakinig sa buong klase ko nung umaga na iyon. Ang ginawa ko eh nakasandal lang ako sa desk ko at nananahimik. Wala kasi ako sa mood. May quiz nga din kami sa Physics namin pero hindi ko ginawa. Bahala na kung lagyan man ako ng zero sa grade.

Si Jasper naman eh hindi nagpakita sa klase. Bakante yung upuan niya simula kanina pa. Alam ko naman na pumasok siya sa school kaninang umaga, pero hindi umattend sa room namin. Si Carlo naman eh medyo busy at panay ang labas ng classroom. Inuutusan nga rin siya nung mga teachers. Hindi ko tuloy siya matanong kung nasaan si Jasper.

Nung breaktime naman na namin, niyaya na ako ni Kay na kumain sa cafeteria. Nakisabay na lang ako sa kanya kahit wala naman akong gana. Ewan ko ba, parang ang gulu-gulo na naman ng utak ko. Kagabi lang naisip ko na kalimutan na lang, pero bumabalik at bumabalik sa isip ko yung mga nangyari.

Sa school naman eh hindi rin naman maganda ang kinalalabasan. Everyone loved A.L. Well, maybe almost everyone. But never Riel. Hindi ko rin alam kung ano ang kaibahan. From the most loved person sa school, I became the most hated in just a day.

"Huwag mo na silang pansinin, hindi nila alam mga pinagsasasabi nila." sabi ni Kay na hinihimas-himas pa ako sa likod, "naku talagang yung Mandee na yan baka mapatay ko siya!"

Wala naman talaga akong pakialam sa tingin ng ibang tao sa akin. Lagi ngang sinasabi sa akin ng Mommy ko na dapat kong tandaan, hindi mahalaga ang tingin ng ibang tao sa iyo. Ang mahalaga, ang tingin mo sa sarili mo.

Nung makarating na kami sa cafeteria, nag-order lang si Kay para sa akin at kumain na kami. Ni-hindi ko nga halos magalaw yun eh.

Napansin din ako ni Kay. Nag-comment ba naman..

"Naku huwag mo ngang iniisip yun! Mahal ka ng taong yun!" sabi niya kaya napatingin ako sa kanya.

At that very moment, naisip k na may alam si Kay sa akin. Nagbago lang nung nakita ko siyang nakangiti. Madalas kasing sinasabi sa tao na mukhang malalim ang inisiip eh mahal ka ng isang tao.

Pinsan ko naman si Kay, kaya hindi masamang sabihin ko sa kanya kung ano ba yung problema ko.

Nakinig naman siya sa akin. Sinimulan ko doon sa magandang usapan namin ni Jasper bago yung araw na mag-uusap kami ng 12. Tapos ikinuwento ko rin sa kanya na sinamahan ako ni Ronnie doon sa meeting place dahil sobrang kabado na ako nun.

After that, dumating na ako doon sa point na kahit ako eh naguguluhan kung bakit.

"Sinubukan mo bang tanungin siya kung bakit?" sabi ni Kay sa akin na interesadong-interesado sa sinabi ko, "I mean, nanliligaw siya sa iyo 'di ba? Imposible namang liligawan ka niya tapos hindi ka niya mahal?" nagtataka rin siya, "That's really odd. Sa kinikilos talaga ni Jasper noon pa, alam ko naman na may gusto siya sa iyo pero anong nangyari?"

Yumuko na lang ako. Hindi ko rin alam ang sagit sa mga tanong ni Kay.

"Ewan ko ba.." tumingin uli ako sa kanya, "Sinabi niya na tanungin ko daw si Carlo. At kaht tanungin ko si Carlo, hindi ko rin naman maiintindihan dahil daw 'guy thing' yun." napakunut-noo ako, "Tapos sinabi niya sa akin ngayong umaga na galit siya sa akin hindi dahil nagpanggap ako o nagsinungaling.. kundi dahil hindi niya kilala yung taong minahal niya."

Nagsalubong na yung kilay ni Kay nun.

"The--what?" sabi niya na naguguluhan din, "Sinabi