25th Hour, Micah Fruto [e book reader pdf txt] 📗

eh.

"Ang yabang mo alam mo yun!" sinabihan ko nga siya.

"Ikaw ba tinatawanan ko?" pangisi-ngisi pa siya nun.

"Eh ako lang naman ang nandito eh.."

"Nag-judge ka na kaagad. Yung upuan tinatawanan ko" tinuro niya yung upuan na nasa likod ko.

"Ano namang nakakatawa sa upuan eh nananahimik?"

"Kulay violet kasi.." tumawa na naman siya.

"So? Kung violet?"

"Sino naman nagkukulay ng violet sa upuan?"

Tumayo siya at tumabi sa akin. Tumingin siya doon sa kurtina.

"Ano na namang ginagawa mo?"

"Masama na ba tumingin sa kurtina?"

"Mamaya mo na karirin yung pagtingin sa kurtina.. backtage ka di ba? Bukas lang kambal na kayo niyan.." tumawa naman ako.

"Sino ngayon mayabang sa atin?!?"

"Ako na naman sige!"

Tumingin din ako doon sa tinitignan niya sa kurtina. Nasa likod kasi kami nun. Medyo mainit nga eh. Nung tinignan ko, nasa kaliwa si Kay, nasa kanan si Mandee.

Napaisip tuloy ako.. sino kayang tinitignan niya?

Tinaasan ko nga ng kilay ko.

"Ayoko ng tingin mo na yan.." umupo siya para ayusin yung rubber shoes niya.

"Bading ka no!" nakakapagtaka na talaga siya.

"Bakit ba lagi mo na lang ako sinsabihan na bading?!?"

"Eh kasi, yan lang hindi mo pa magawa! Lalapitan mo lang..." tinignan ko siya, "Bading lang ang duwag."

"Hoy hindi ako bading.. mukha ba akong bading?" tinignan niya yung itsura niya, "Alam mo ba last time na may babae na tinawag ako ng bading, alam mo kung anong ginawa ko?"

"Ha-ha.." pineke ko yung tawa ko, "Hinalikan mo?!?"

"OO!" seryoso na siya nun.

Nawala yung tawa ko. Kinabahan ako dahil lumapit siya sa akin.

"J-jasper.. easy lang. Lalaki ka 'di ba?" yun na lang sinabi ko.

Paatras na ko.. pa-forward siya.

"A-alam mo Jasper.. kailan mo nga uli ginawa yun?" iniiba ko na lang yung usapan.

"4th year high school." pa-forward pa rin siya nun.

"4th year? You mean kailan lang?!?" tinuro ko siya.

"Oo. 4th year... Sa totoo lang..." hinawakan niya ko sa dalawang balikat ko..

"NGAYON!"

***21*** Dahil mahigpit yung hawak niya sa balikat ko at cornered na talaga ako, wala naman na akong magiging move. Mukhang totohanin niya talaga yung sinabi niya. Sumobra talaga yung kaba ko nun. Ni-hindi ko makuhang umatras, at nagle-lean na siya sa akin.

No choice na talaga ako kundi...

"AHHHHHHHH!" sumigaw talaga ako at sobrang lakas, "AHHHHHH--" kaya lang natigilan ako dahil tinakpan niya yung bibig ko.

"Sorry, bawal sumigaw eh!" lalo niyang nilapit yung mukha niya.

Papalapit na ng papalapit na siya kaya lalo ko namang iniwas yung mukha ko. Saka ko lang narinig ni may nagbukas nung kurtina pero hindi ko makita kung sino dahil natatakpan ni Jasper.

"Hoy! Anong ginagawa mo sa pinsan ko?" si Kay pala.

Umatras ng kaunti si Jasper pero hindi naman niya binitawan yung pagkakahawak niya sa dalawang braso ko.

"Wala.." sabi naman niya.

"Wala ka diyan eh narinig ko siyang sumigaw."

"Sus. Gusto mo manood kung anong balak ko sana?!?" tumingin naman siya sa akin. "Ok."

Tapos nag-lean siya uli kaya nilayo ko ng nilayo yung ulo ko. Wala talaga.

Napapikit na lang ako dahil ayokong makita. Tapos naramdaman ko na lang, humalik siya.

Sa forehead ko. Tapos binitawan na niya ako.

"Hindi muna ngayon Riel.." tapos ngumiti siya sa akin at humawak siya sa kurtina na para bang lalabas na, "Bakit hindi ka makapagsalita?!?"

"Siraulo ka ba?!" yun ang una kong naisigaw sa kanya nung pakiramdam ko nagkaboses na ako.

"Siguro.."

Si Kay naman eh palingon-lingon sa akin, tapos kay Jasper. Kay Jasper uli, tapos sa akin.

"Sinasaktan mo ba pinsan ko?" hindi pa rin pala niya na-gets yung mga nangyari?

"Ako?" ngumiti si Jasper ng nakakaloko, "Bakit ko naman sasaktan si Riel? Bakla nga ako 'di ba?"

Lumabas na siya nun.

Hindi rin nagtagal, napaupo ako doon sa violet na upuan na tinatawanan ni Jasper kanina nung hindi na nakayanan ng tuhod ko.

That was... CLOSE.

***

Kinabukasan nun, maagang-maaga kaming pinapasok sa school para daw sa calltime ng last practice. Ngayong araw na ito ang performance namin. Papanoorin na kami ng buong school. At lalo akong kinakabahan.

Sinabi nung teacher na ngayon lang daw sila nakasold-out ng tickets. Hindi daw nila alam kung ano naman daw bang kaibahan ng ngayon kaysa dati. Nung mga naunang play daw nilang ginawa, hindi pa raw nangalahati yung auditorium.

Kasama ko si Kay nun na nasa dressing room. Iisang room lang kasi kami lalagyan ng make-up at kung anu-ano pang mga costume at designs. Si Carlo eh hindi ko pa nakikita pero alam ko naman na yung itsura ng costume niya. May malaking mascot na beast, tapos may costume na siya na pam-prince.

Si Jasper rin eh hindi ko pa nakikita buong umaga. Dahil nga props siya, busy rin siguro yun sa pag-aayos ng stage at pagse-secure nung mga kailangan niya. Kung hindi ko lang alam, baka magkasama sila ngayon ni Mandee.

Nakailang pasok yung teacher namin sa dressing room at ilang beses kami ni-remind na within 30 minutes daw eh mag-perform na kami. Narinig namin na umiingay na sa labas at alam na namin na napapapasok na sila. Nagtinginan kami ni Kay.

"Belle kinakabahan na ko!"

"Mrs. Potts ako rin!" tapos naghawak kamay kami.

Binilisan naman nung babae na nagmamake-up sa amin yung ginagawa nila dahil may line-up pa kami. Katulad nga ng plano, tatlong kanta lang yung ilalagay sa buong play. Yung unang-unang suot ko eh simpleng-simpleng dress lang. Kulay blue siya na may white sa harapan. May hawak lang akong basket at syempre, libro na rin dahil mahilig magbasa si Belle sa story.

Lumingon ako kay Kay nun at sinuot na niya yung malaking cardboard na may drawing ng pot. Natawa nga ako sa kanya eh pero hindi naman nahihiya sa ganyan si Kay. Sabi niya, role lang naman.

After that, pinaline-up na kami.

"Lumapit kayong lahat dito!" tinawag kami nung teacher, yung mga papasok sa kabilang side. "Carlo! Carlo!" tinawag naman si Carlo na suot naman na yung mascot. Parang ang laki tuloy tignan ng ulo niya. "Ok, basta bigay niyo lang lahat ng kaya niyo. Kung paano tayo nag-practice, ganun din. Isipin niyo lang walang nanood sa inyo." tapos humarap siya sa akin, "Belle! Este.." tinuro niya ko, "Riel! Yung kanta mo."

Narinig namin na pinatayo na yung mga tao para sa National Anthem at opening prayer. Doon na ako sinimulang kabahan dahil pumasok na yung isa sa amin. Yung pinaka-narrator ng story. Syempre, naka-costume na siya ng itim. Siya kasi yung enchantress.

Hindi namin nakikita kung ano yung nasa stage. Ang alam lang namin, yung words, music... saka signal nung kung sino man. May tao rin doon sa kabilang side ng stage. Narinig ko na rin yung boses.

"Once upon a time, in a faraway land, A young Prince lived in a shining castle. Although he had everything his heart desired, The Prince was spoiled, selfish, and unkind." lumakas naman yung boses na parang umuulan-ulan.

"But then, one winter's night, An old beggar woman came to the castle And offered him a single Rose In return for shelter from the bitter cold. Repulsed by her haggard appearance, The Prince sneered at the gift, And turned the old woman away." wala na si Carlo nun sa backstage, nasa harap na siya nun at kaharap na siguro yung gumanap na enchantress.

Katulad sa plano, silhouette lang din yung kay Carlo na normal pa siyang tao, tapos magiging beast, Syempre nakikita lang ng mga tao yung effect dahil madilim. Kami rin silhouette lang nakita namin na hinahawakan niya yung nagiging Beast niyang ulo.

Tapos nun, lumuhod siya.

Ang galing niya ah!

"But she warned him not to be deceived by appearances, For Beauty is found within.

And when he dismissed her again, The old woman's ugliness melted away To reveal a beautiful Enchantress.

The Prince tried to apologize, but it was too late, For she had seen that there was no love in his heart. And as punishment, She transformed him into a hideous beast, And placed a powerful spell on the castle, And all who lived there.

Ashamed of his monstrous form, The beast concealed himself inside his castle, With a magic mirror as his only window to the outside world.

The Rose she had offered, Was truly an enchanted rose, Which would bloom for many years. If he could learn to love another, And earn her love in return By the time the last petal fell, Then the spell would be broken. If not, he would be doomed to remain a beast For all time.

As the years passed, He fell into despair, and lost all hope, For who could ever learn to love...a Beast?"

After nung Prologue/narration, pinatay na uli yung ilaw at wala na talagang makikita. Sinara na nila uli yung kurtina at nag-position naman na kami. Nung naka-position na kami lahat, binuksan naman nila yung ilaw at naka spotlight ako. Sobrang liwanag naman kaya hindi ko rin makita yung audience. Medyo nasisilaw din ako pero wala akong magagawa. Kailangan kasi maliwanag yung ilaw para ang effect eh umaga talaga.

Nagsimula na rin yung tugtog na 'Belle'. Syempre masaya iyon, kaya kunwari eh umikot-ikot naman ako.

Dahil town yun, may nasasalubong din naman ako na mga taga-town.

'Bonjour!' 'Bonjour!' 'Bonjour!' 'Bonjour!' 'Bonjour!'

"There goes the baker with his tray, like always The same old bread and rolls to sell Ev'ry morning just the same Since the morning that we came To this poor provincial town" huminto ako doon sa harap nung gumanap na baker.

"Good Morning, Belle!"

" 'Morning, Monsieur."

"Where are you off to?" nakangiti naman sa akin yung lalaki.

"The bookshop. I just finished the most wonderful story about a beanstalk and an ogre and a -"

"That's nice. Marie! The baguettes! Hurry up!"

Umalis naman yung Baker sa harapan ko at kunwari eh nag-balance ako doon sa isang daanan na peke naman sa likuran. May hawak pa akong libro na binabasa-basa ko habang umiikot ako. Medyo nahilo nga ako eh, pero hindi ko na lang pinahalata.

Habang ginagawa ko naman yun, saka naman kumakanta yung ibang mga nasa likuran na Town People din.

"Look there she goes that girl is strange, no question Dazed and distracted, can't you tell? Never part of any crowd 'Cause her head's up on some cloud No denying she's a funny girl that Belle"

Nakakapagod naman kung iisa-isahin ko pa sa inyo kung ano yung mga sumunod na nangyari sa play. Siguro, ikukuwento ko na lang yung mga sumunod na nangyari.

Ayun nga, sumunod na scene pagkatapos nung opening number namin eh papaalis na si Maurice, tatay ni Belle. At syempre, meron pang effect na umuulan-ulan at may kulog at kidlat habang naliligaw siya. At for the first time, pinakita yung mascot ni Carlo. Kinulong niya si Maurice sa isa sa mga jail na gawa lang naman sa karton din.

After that, sumunod na rin si Belle, ako yun. Iba na yung damit ko nun. Kulay brown naman yun dahil naglilinis ako kunwari. At nakita ko nga yung tatay ko na nakakulong. Nagkaroon ng deal si Carlo (beast), at si Maurice.

"No Belle! No!" sumisigaw si Maurice habang tinutulak-tulak siya kunwari ni Beast.

Ako naman eh kailangang umiyak, kaya umiyak ako.

Nag-progress yung story. Tinignan ko nun si Carlo dahil medyo basa na yung colar niya. Sa pawis siguro yun. Ikaw ba naman eh magsuot ng mascot hindi ka ba naman mainitan.

May scene pa na nakahiga ako sa kama at doon ako umiiyak. Pumasok nun si Mrs. Potts at niyaya naman akong kumain. Ako naman yung may ayaw.

Tapos sumigaw si Carlo.

"IF SHE DOESN'T EAT WITH ME, SHE DOESN'T EAT AT ALL!"

Syempre, may away scene din kami. Tapos sinigaw ko naman yung famous line ni Belle na 'THEN YOU SHOULD KNOW HOW TO CONTROL YOUR TEMPER!"

Syempre, habang ninanarrate yung story, pinakita yung scene na nagkakamabutihan na si Belle at si Beast. Yung mga tao pa nun eh may 'Uuuyy!" pang nalalamn nung may batuhan pa kunwari ng pekeng snowball na gawa naman sa styrofoam.

Doon kami kumanta ng Something There

"There's something sweet And almost kind But he was mean and he was coarse and unrefined And now he's dear And so I'm sure I wonder why I didn't see it there before"

Humarap naman si Carlo sa akin. Natatawa na ako nun sa itsura niya. Eto kasi yung maikling duet part namin.

"She glanced this way I thought I saw And when we touched she didn't shudder at my paw No it can't be I'll just ignore But then she never looked at me that way before"

Tapos humawak siya sa dalawang kamay ko at umayos ng pagtayo.

"Belle, I have something to